Konsert: Vain

Tid: 5.desember 2009.
Stad: Elm Street, Oslo.

Ein stad i internettjungelen kan ein lese at Skid Row blei "blown off stage" av oppvarmingsbandet på ein Europaturnè på slutten av åttitalet. Like kjent blei likvel aldri dette oppvarmingsbandet, sjølv om dei fekk litt speletid på MTV med videoen til "Beat the Bullet".

Vain satsa på grisete sleazerock, og kan i ettertid kategoriserast saman med nettopp Skid Row og kanskje Faster Pussycat. Men hitane mangla, bandet kom litt for seint i gang med omsyn til når denne sjangeren var populær(debuten kom i 1989), og på toppen av det heile gjekk plateselskapet konkurs før oppfølgaren fekk sjå dagslys.

Dermed er det arenaer som intime Elm Street som får æra av å huse Vain på Europaturnè i 2009. Og det funkar fint det. Ein intim aften med Davy Vain og vennene hans. Det høyrest svært så hyggeleg ut, ikkje sant? Vel, hyggeleg er kanskje ikkje rette ordet, men underholdande var det så absolutt!

Oslo var siste stopp på denne Europaturnèen, og dermed var det tydeleg at bandet følte det var fritt fram for å slå seg litt laus før, under og etter konserten. Spesielt vokalist Davy Vain var nok særs lite køyrbar utover i settet. Låtintroduksjonane blei lengre og lengre, men lange utrgreiingar om kven i bandet som var mest glad i damer, kven som ringte tilbake dagen etter og kven som ikkje gjorde det, og denslags tilhøyrande prat. Klimaks blei nådd med introduksjonen til "Who's Watching You". For før konserten stod Davy Vain nemleg i dusjen. Han såpa seg godt inn både her og der, og plutseleg ser han gjennom vindauget ein person som også står i dusjen og såpar seg inn både her og der. Og dei kikkar på kvarandre. Både ein og to gongar. Så det er berre å passe på... Det er aldri godt å vite... "who's watching you!"

Vulgaritetane mellom låtane auka på, og alle dei fem av hokjønn som var på konserten blei invitert på diverse hotellrom både ein og to og tre gongar. Om det blei så mykje oppmøte utav det er eit anna spørsmål. Dei siste 20 åra såg ikkje ut til å ha vore så veldig snille med vokalisten vår, sjølv om mengden eyeliner var den same som dengang.

Bandet blei etter kvart lei av øl også, så mot slutten krevde gjengen Jägermeister før neste låt kunne settast i gang. Initiativrike sjeler blant publikum tok oppfordringa, sprang i baren, og brett etter brett med jägermeister-shots blei sendt fram til scena. Hostesafta gjekk ned, stemninga steig, og Davy Vain mista stadig meir oversikt. Etter ein presentasjon av bandet rundt seg la han til eit djupt stemmeleie og gjorde narr av den stakkars bassisten, sidan dei stakkars bassistane alltid blir presentert sist, og kanskje egentlig ikkje er så veldig viktige? "...except in Iron Maiden, where Bruce Dickinson is the bass player!"

Når deg gjeld musikken så var bandet herda nok til at det ikkje tok synleg skade av den stigande totalpromillen. Låtar som "Secrets", "No Respect", "Love Drug", "Icy", samt nemnde "Who's Watching You" og "Beat the Bullet" låt bra alle saman, og sjølv om herr Vain ikkje alltid syng like reint, har han trass alt eit visst særpreg på stemma, og med store mengder klang på vokalet låt det slett ikkje verst.

Konsert: Deep Purple

Tid: 22.november 2009.
Stad: Oslo Spektrum, Oslo.

"Highway Star" startar showet, og skepsisen melder seg straks. Ian Gillan slit kraftig med vokalen, og sjølv om resten av bandet låter bra er det ingen tvil om at konserten vil bli ein kraftig nedtur dersom vokalprestasjonane skal ligge på eit slikt nivå. Men heldigvis kjem vokalisten i gang etter to-tre låtar, og kvelden er redda!

Settet er variert, og bandet plukkar låtar frå 40 med rock n'roll. Noko overraskande hadde dei funne plass til to låtar frå tida før Gillan & Glover blei med ein gong for mange herrens år sidan, deriblant "Hush" som ekstranummer. "Wasted Sunsets" frå "Perfect Strangers"-albumet var eit anna overraskande val, og tittelsporet frå "The Battle Rages on" frå 1990 fekk også vere med. Dette i tillegg til kjente og kjære "Speed King", "Space Trucking", "Black Night", og sjølvsagt den der om røyken i Sveits.

Ein herlig miks blir det, og instrumentalparti gir også herr Gillan høve til å ta nokre pust i bakken. Steve Morse er ein herlig kreativ gitarist, og der andre gitaristar spelar så fort dei berre kan i det kvarteret dei har blitt tildelt når det er solotid satser Morse på melodi og det smakfulle. Jon Lord-erstattar Don Airey er ikkje like heldig med sin sekvens, som etter min smak blir tøysete og masete, med pianoriffing og referansar til 2-300 år gamle verk. Det same skjer egentlig når konserten går mot slutten, og eg står og håpar på "Perfect Strangers" eller kanskje "Knocking on Your Back Door". Kva får vi? Jo, ein medley med rock n'roll-hits frå femtitalet. Det burde da vere heilt unødvendig for eit band med ein slik back-katalog som det Deep Purple har. Men kven veit, kanskje dei er lei av eigne låtar?

Dette er uansett bittesmå skår i gleda. Når Gillan hadde fått varma opp stemmebanda låt det absolutt akseptabelt; låtane held sjølvsagt jevnt høg kvalitet, og Steve Morse er, som eg nemnde ovanfor, ein herlig gitarist. La den småsinte mannen med hatten gjere som han vil, han er ikkje sakna så veldig her.

Konsert: Snabel

Tid: 6.november 2009.
Stad: Alfred, Hønefoss.

Når kjentfolk spelar konsert må ein stille opp, så da vart det ein tur til Hønefoss også i haust. Snabel lot seg inspirere av like delar Kiss og Gartnerlosjen på nittitalet og snekra saman eit par plater med humorrock før dei tok seg ein lang pause. No har dei jamen klart å lage eit album igjen, og syng om fuzzpedalar, bole-Ole og å køyre brannbil. Turnè blei det ikkje, men årets einaste konsert blei fin den, og det blei plass til både nye og gamle vitsar, saman med ”Smoke on the Water”. Rock n’roll, og ukomplisert moro. Det einaste som mangla var ein brannslange…

Konsert: W.A.S.P.

Tid: 30.oktober 2009.
Stad: Sentrum Scene, Oslo.

Blackie Lawless har registrert at verda vår går til Helvete, og skriv for tida sangar om fire menn til hest og andre teikn på undergangen. Temamessig slektar den nye plata Babylon på ”The Headless Children” frå 1989, og tittelsporet frå dette albumet blei framført denne fredagskvelden på Sentrum Scene, saman med triologien ”Arena Of Pleasure”, ”Chainsaw Charlie” og ”The Idol” frå ”Crimson Idol”, og ellers stort sett dei same hitsa som ein W.A.S.P-konsert på godt og vondt er nødt til å innehalde. Mest på godt heldigvis. Ein kan bli litt lei av ”Wild Child” og ”I Wanna Be Somebody”, men dei er no ein gong grunnen til at mannen (bandet) framleis trekker folk til konsertane sine. Samanlikna med turnear midt på 80-talet er sceneshowet sjølvsagt ikkje-eksisterande, men vi fekk musikkvideoar til alle låtar på storskjerm, og jaggu klarte ikkje dei å vere i sync med leppene på skjermen også. Bakgrunnsbileta som blei brukt under ”Headless Children” røpa for øvrig at Mr Lawless ikkje har så mykje til overs for verda sin redningsmann Barack frå USA, ettersom bilete av den siste fredsprisvinnaren blei sausa saman med både Hitler, Gaddafi og andre som han neppe vil samanlikne seg med.

Dei nye låtane? Det same gamle, med ein liten twist på melodien her og der. Formelmusikk. Men det funkar. ”Crazy” glir rett inn i settet og låter allereie som ein klassisk W.A.S.P-låt, medan ”Take Me Up” og ”Heaven’s Hung in Black” frå den foregåande plata ”Dominator” allereie har blitt det.

Konsert: Marillion

Tid: 25.oktober 2009.
Stad: Victoria Hotell, Oslo.

Denne konserten skal eg innrømme at det var noko tilfeldig at eg ramla innom, då ein kompis plutseleg hadde ein ekstra billett. Nokre få hundre sitjande tilskodarar var vitne til ein akustisk intimkonsert der prog.veteranane leverte både nye og gamle låtar i ny innpakning. Dette var første gong eg såg bandet live, så eg kan ikkje samanlikne med Marillion i ei meir tradisjonell setting, men i mine øyrer kledde så absolutt låtane sine nye arrangement.

Ellers var konserten prega av ein nesten i overkant laussluppen stemning. Vitsar og kommentarar blei sendt på kryss og tvers på scena, og etter kvart frå publikum, som ropte songforslag og vitsa tilbake. Ved heile tre høve førte også oppfordrande allsong frå publikum til at bandet hengte seg på ikkje-planlagte låtar. Dette inkluderte nokre halvhjerta, men humørfullte akkordar av ”Script For a Jesters Tear” etter at vokalist Steve Hogarth smilande hadde uttrykt ei ironisk frykt for at publikum skulle mase om nettopp den slags gamle låtar som han sjølv originalt ikkje hadde delteke på.

I tre timar holdt dei på, slik ekte prog.artistar skal. Tre timar med kjensleladd musikk og smekre melodiar, i skarp kontrast til vitsinga mellom låtane. Etter at ein låt var starta kunne ein praktisk talt sjå brytaren i Hogarth som gjekk frå Av (vitsing, latter, gestikulering og grimaser) til På (fokus, smerte og ein ansikt fordreid i innleving) på brøkdelen av eit sekund. Ein herleg gjeng, og ein behageleg konsert.

Konsert: Porcupine Tree

Tid: 23.oktober 2009.
Stad: Sentrum Scene, Oslo.

Lokalet var stappfullt av prog.fans, og det seriøse orkesteret leverte ei lang forestilling i to akter. Første halvdel var via det nyutgjevne konseptalbumet The Incident, og etter nøyaktig 10 minutters pause (nedtellinga føregjekk på storskjerm!) kom bandet tilbake og leverte utvalde verk frå back-katalogen. Ikkje det bandet eg har høyrt mest på, men ein absolutt godkjent konsert. Spesielt i del to dukka det opp gode enkeltlåtar, medan del ein til tider kunne bli litt langdryg med litt for mange uinteressante mellomparti. Desse har som kjent ein lei tendens til å dukke opp på konseptalbum, utan at dei av den grunn bør framførast på konsert.

Ingen billettar var å oppdrive den siste månaden før konserten, og frå den massive trampeklappen før ekstranummera å dumme var publikum godt nøgde. Ein kledeleg arrogant Steven Wilson øydela neppe for dette (”I don’t care what you’re shouting, we’re still gonna play what’s on this list!”)

Konsert: Jorn

Tid: 10.oktober 2009.
Stad: Glassheim, Jevnaker.

I løpet av hausten 2009 vil W.A.S.P, Doro Pesch, The Wildhearts og Kingdom Come ha stukke innom eit bygdehus turned rockeklubb på verdas navle Jevnaker. Og det er imponerande. JORN er etter kvart også eit internasjonalt kjent namn i dei rette kretsane, men med tanke på mellom anna reisetid kan ein vel ikkje seie det er like imponerande at Lande med band dukkar opp og leverer eit sett kvalitetsrocknroll.

For det er det ein får med Jørn Lande. Kvalitet. Mannen kan synge slik David Coverdale hadde gitt begge tomlane for å framleis klare, og ein kan ikkje akkurat klage på resten av bandet heller. RockeCowboy Tore Moren har vore med nokre år no, og er like kul som alltid, medan gitaristkollega Jørn Viggo Lofstad har takka for seg. Erstattar er Tor Erik Myhre, som visstnok var eit av idola til ein oppvoksande Lofstad, og som etter ein rockepause på nokre år der familieliv var viktigast no var klar for rock n'roll igjen. I alle fall viss ein skal tru mellomlåtpjattinga til Jørn L. Vokalisten kom etter kvart var i eit ganske så humoristisk humør for kvelden, og dess lenger uti konserten ein kom, dess meir øldrikking og vitsing blei det. Moro nok, og det gjekk jo ikkje akkurat utover kvaliteten på musikken. 10 poeng går også til den sicilianske bassisten Nic Angileri for dagens mest energiske sceneopptreden. Fyren såg i alle fall ut til å ha det moro sjølv, om ikkje han fekk med seg så veldig mange blant publikum på dans og taktklapping.

Jørn Lande og kompani spyr ut plater, og turnerer konstant. Ein kan i alle fall fort få det inntrykket. Resultatet blir i alle fall at det etter kvart er nok av låtar å velge mellom når set lista skal settast saman. Litt blandings frå dei siste platene blir det dermed. Jevnt over trøkker alt bra, men det er likevel eit faktum at ein del av materialet til bandet er litt for forutsigbart og kjedelig. Ei knallåt som "Stormcrow" blei spela, medan andre perler som "The Duke" og "Out to every Nation" blei hoppa over. Det er greit nok at den siste plata skal promoterast, men bandet hadde nok tent på å halde på fleire av godlåtane frå tidlegare album for å gi gjenkjenningseffekt. Høyrest det her ut som at eg ikkje har høyrt så nøye på dei to siste platene, og dermed ikkje kjenner låtane derifrå så godt, så innrømmer eg glatt at det stemmer. Men det er fordi eg ikkje synest dei er like bra som dei to foregåande platene. Så sånn er det.

Soloar fikk vi og. Til dei grader. Begge gitaristane veit jo kva dei driver med, men så veldig spennande blei ikkje onanisekvensane deira. Og trommis-Willy fekk sine 15 minutt i rampelyset nærmast som eit ekstranummer. Vokalisten vår fekk i alle fall kvilt stemma si! Eit par covers blei også levert mot slutten, slik bandet har for vane å gjere. "Are You Ready" (Thin Lizzy) og "Stormbringer" (Deep Purple) gav i alle fall gjenkjenningseffekt, sjølv om eg personlig heller kunne tenkt meg "Stargazer" eller noko anna av Rainbow, men dette blir da pirking. Sorry.

Alt i alt ein fin kveld likevel, sjølv om eg har hatt det meir moro med Jørn Lande ved tidlegare høve.

Konsert: Slade

Tid: 8.oktober 2009.
Stad: Rockefeller, Oslo.

Gamle menn rockar best. Ja, sjølvsagt gjer dei det. Gitarist og originalmedlem Dave Hill held framleis liv i legendariske Slade. Hill er dermed saman med trommis (og originalmedlem) Don Powell alibiet for å kalle bandet nettopp Slade. Og det er greit det. Alternativet er vel null Slade, og denne kvelden ville eg ikkje ha vore foruten. Så får ein heller ignorere det faktum at brorparten av dei meste kjende Slade-hits er signert eks-frontfigur Noddy Holder saman med eks-bassist Jim Lea...

Publikum var definitivt i feststemning, og hitsa kom på rekke og rad. "Coz I Luv You", "Gudbuy T'Jane", "Mama Weer All Crazee Now", "My Oh My" og "Cum On Feel The Noize". Dette bandet har definitivt slått eit slag for dyslektikarane blant oss. Og låtane har aldrast med stil. Framføring er rå og upolert, og trommis Powell ser ut som om han skal falle om av overanstrengelse kva tid som helst. Men det går bra, han held ut, og Dave Hill styrer showet med dansing og tullball. Stadige turar opp på monitoren må også til for at den lille mannen skal få oversikt over lokalet.

Litt somling med å komme meg ut døra denne torsdagen gjorde at eg gjekk glipp av starten av konserten, men alle nemnde låtar kom på rekke og rad utover i konserten, så da savna eg egentlig ingenting. Og da "Cum On Feel The Noize" runga over lokalet kunne jo kvar og ein lure litt på kva slags eventuelt ekstranummer som skulle toppe dette. Men sjølvsagt fiksa dei det og. Dette bandet har skrive ein låt som faktisk framleis dukkar opp på den britiske singellista med ujamne mellomrom, 29 år etter første gong. Vi snakkar da sjølvsagt om julesongen over alle julesongar. "Merry Xmas Everybody"!

Så da kjem nisseluene fram, og så drar dei den. "Especially for you! Since it's not long till Christmas!" Berre bull sjølvsagt, den var sistelåt på Sweden Rock-gigen i 2004 også hugsar eg (midt i juni!), og den er vel sistelåt på dei fleste konsertar. Moro er det uansett! Feel The Noize.

Konsert: Black Stone Cherry

Tid: 6.oktober 2009.
Stad: John Dee, Oslo.

Black Stone Cherry. Berre bandnamnet i seg sjølv gir beskjed om at dette er ein kul gjeng. Alt ved dette bandet er kult. Bandnamn, t-skjortene, låtane, sceneutstråling, og dei enorme mengdane hår som blir slengt veggimellom i løpet av konserten. Dette er energiske menneske som har konstruert seig og rå, men melodiøs og fenglande sørstatshardrock slik vi alle liker den.

Det var ikkje utsolgt, men relativt folksomt på John Dee, og dette var også første gongen bandet besøkte Noreg. Etter å ha blitt godt mottatt lova da også bandet å kome tilbake. Det skulle da berre mangle. To album har dei gitt ut, og desse er såpass fulle av godlåtar at å fylle halvannen time var ikkje noko utfordring. Vokalist/gitarist Chris Robertson preika i veg mellom låtane slik berre pratsomme amerikanerar kan, og gitarist Ben Wells greip også dei mogelegheitane som dukka opp til å enten skryte av publikum, eller oppfordre til liv og klapping, alt etter som.

Nemnde Ben Wells var ellers både høgt og lågt og konstant i rørsle, noko som delvis kan seiast om bassist Jon Lawhon også. Innsatsen var det ingenting å seie på. Leikne og uhøgtidelege var gjengen også. Ein uptempo versjon av ZZ Top sin klassiker "Just Got Paid" glei over ein av bandet sine eigne låtar (hugsar ikkje farten kva for ein), og før ekstranummeret "Things My Father Said" kom i gang blei eit ørlite set back takla på mest galante måte. "I am officially out of tune!" proklamerte gitarist Wells etter to sekund med sur gitarintro. Medan seksstrengeren blei stemt (ein har ikkje tjent nok pengar til å ha reservegitarar konstant ståande klar med andre ord) drog bandet ein spontan coverversjon av ein gammal sørstatslåt som det var noko kjent med, men som eg dessverre heller ikkje har tittelen på her og no.

"Things My Father Said" kom uansett til slutt, og er ei flott ballade som samstundes går godt saman med fengande rockers som "Blind Man" og "Lonely Train". Ta det beste frå Lynyrd Skynyrd, Aerosmith og kanskje litt Deep Purple, legg til litt tyngde i riffinga, cathcy refreng og gitarsoloar av beste merke, og du har Black Stone Cherry. Dritkult er det.

Konsert: Åge Aleksandersen med Sambandet

Tid: 11.september 2009.
Stad: Rockefeller, Oslo.

Ein månad på førehand, midt i august, var denne konserten utsolgt. Billettane til ekstrakonserten dagen etter blei også rivne bort på kort tid. Årsaken til dette kunne ein sjå ved å ta eit overblikk over publikumet på Rockefeller denne fredagskvelden i september. Dette var ikkje konserten for spesielt interesserte; her hadde Gud og hvermann sparka seg sjølv ut av sofaen. Godt voksne ektepar, i stemning etter raudvinen på restaurantbesøket stod her side ved side med 18-åringar i festmodus, rockefans i 20-åra, utflytta trønderar i alle aldrar, og til og med ein gjeng som hadde køyrt heile den bisarre turen frå Namsos til Oslo for å gå på Åge-konsert...

Før eg vidare går inn på kvelden sitt innhald vil eg poengetere at eg er ingen trønder, eg har egentlig ikkje noko spesielt forhold til reportoaret til gamle Aleksandersen, og eg hadde dermed ikkje overraskande problem med å namnsette brorparten av låtane undervegs i konserten. Eg var likevel positivt innstilt til konserten på førehand, då eg hadde ein mistanke om at dette uansett ville bli Rock med stor R, trøkk og god lyd.

Eg tok ikkje feil.

SamBandet heldt på i rundt rekna to og ein halv time før dei tok kvelden, med godbitar til alle og ein kvar. Aller best låt det når gjengen på åtte mann serverte rock a la "Min Dag" og mid-tempo låtar som "Rosalita", og i ein så lang konsert var det god plass til rock n'roll. At det til tider stod fire gitaristar på scena framstod likevel som relativt meiningslaust, men det er vel slik dei har gjort det dei siste 100 åra. Lyden er rein og fin, og det som skal høyrast blei høyrt, så da er det vel ingenting å klage på.

Eller... Det blir jo noko traurigt med alle balladane då. Sånn som den mest kjende av dei alle. Så må de berre spør meg kva eg gjorde på ein Åge Aleksandersen-konsert dersom eg ser på klokka og keiar meg under "Lys og Varme", og tar ein tur på do når han vil "Dainns med mæ". Eg synest eg har svart på det i avsnittet ovanfor. To timar kvalitetsrock rettferdiggjer turen. Pluss "Levva livet". Det finnast ikkje betre norsk rockelåt å avslutte ein konsert med.

Konsert: Metal Prog Fest

Tid: 21.august 2009
Stad: Smuget, Oslo
Program: Circus Maximus, Seventh Wonder, Illusion Suite

Hovudoppdraget denne kvelden var å gje Seventh Wonder ein ny sjanse etter den grumsete konserten på årets Sweden Rock Festival. Denne sjansen fekk dei på grunn av ein sterk mistanke om at akustikken i Gibsontelten var ein viktig årsak til den elendige lyden på SRF-konserten.

I ein bisetning kan det nemnast at først underheldt Oslobandet Illusion Suite med teknisk og melodiøs, men forsåvidt uspennande progressiv metal. God lyd, gode musikarar, men ein vokalist som tydeleg sleit på dei høgste tonane. Greit nok. Ikkje noko meir.

Idet Seventh Wonder starta sin konsert derimot var det tydeleg at dette kom til å bli ein riktig så triveleg kveld. Lyden var krystallklar og deilig, og ein kunne tydeleg sjå entusiasmen blandt publikum. Til prog.metal-band å vere har Seventh Wonder gode, fengande og til dels allsangvennlege einskildlåtar, noko som vises tydeleg på publikumsresponsen samanlikna med meir "typiske" prog.metal-konsertar der det er meir fokus på lytting enn på hender i veret og entusiasme. Sagt på ein anna måte så har bandet vel så mykje til felles med tilgjengeleg power metal som Sonata Arctica som med Symphony X.

Rundt halvparten av låtane var frå fjorårets "Mercy Falls"-album, med ekstranummeret "The Black Parade" som eit høgdepunkt. Bassist Andreas Blomqvist poserte villig vekk for fotografane med festlige grimasar, og det gode låtmaterialet kom verkeleg til sin rett denne kvelden.

Tre konklusjonar kunne dermed dras, der den første egentleg ikkje var ny: 1) Smuget er eit godt konsertlokale med god akustikk, 2) Gibsontelten på SRF er ein dårleg konsertlokale med håpløs akustikk, og 3) Seventh Wonder er eit godt live-band.

Kvelden var dermed redda, men vi fekk da likevel med oss tre låtar med Circus Maximus før vi vandra vidare. Lyden var skrudd opp, utan at dette gjekk ut over kvaliteten. Bandet framstod som ein proff gjeng, og at vokalist Michael Eriksen har høyrt mykje på Geoff Tate finnast det ingen tvil om. Og det er ikkje noko negativt, så lenge han fiksar det så bra som han faktisk gjer. Starten av konserten gav dermed eit godt inntrykk, men å toppe Seventh Wonder-høydaren låg det ikkje an til at gjengen skulle gjere idet vi tusla ut i Rosentkrantz gate denne milde augustkvelden.

Norway Rock Festival 2009 - dag 3

Tid: 11.juli 2009.
Stad: Kvinesdal, Norge.
Program: m.fl. Nightwish, Doro, U.D.O., Sirenia, Sahg, Sister Sin, Valentourettes, m.fl.


Etter eit par dagar med sol og varme kom sjølvsagt regnet på avslutningsdagen. Og det var heller ikkje lite nedbør som fann vegen ned på festivalområdet. Sister Sin var førstebandut, og med rocken kom regnet. Halvvegs ut i konserten fekk vi dermed sjå om dei oppmøtte var imponerte nok til å bli ståande til tross for at fleirtalet på det tidspunktet ikkje var budde på vassdropar. Og det var dei. Noko glissent var det sjølvsagt så tidleg på dag, men dei som var der såg ut til å trivast godt med det dei fekk høyre. Bandet leverte frisk og rett-i-trynet heavy rock med attituden og trøkket til Motörhead saman med vokalen og refrenga til Mötley Crüe. Inspirasjonskildene blei også hedra med kvart sitt covernummer, høvevis ”Make My Day” og ”Live Wire”. Vokalis Liv var høgt og lågt, med eit energinivå som stod i stil med musikken. Ein herlig og forfriskande konsert, med eller utan regn.


Vestlandsbaserte Sahg stod deretter for tur. Mange av notidas hardrock- og metallband har i større eller mindre grad ein dæsj Black Sabbath i seg. Men ikkje alle klarar å utnytte dette samstundes som dei tilfører noko eige på ein like deilig måte som Sahg. Seige riff og dommedagsvokal, saman med ein aning psykedelia gjer ein konsert med Sahg til ein nytelse. Regnet fortsette å lave ned, men no var regnfrakkane og ponchoane funne fram.

Festivalleiinga i Kvinesdal hadde før festivalen vore flinke til å booke gode nordiske hardrock- og metallband. Sirenia var nok eit døme på dette. Gotisk metal har fått etter kvart fått diverse subgenrer og avartar, men det Sirenia representerer sjangeren slik den er på sitt beste slik eg ser det. Isdronning Ailyn stod med si glasklare røst for det meste av vokalen på denne konserten, med enkelte bidrag frå gitarist og låtskrivar Morten Veland. Kombinasjonen av dei to vokalane, stemningsfulle og vakre låtar og det mørke gitar- og synthbakteppet fungerte dermed godt.

Dessverre klarte likevel ikkje bandet å få publikum heilt med seg, og det blei noko tamt etter kvart. Publikumsoppmøtet var også rimeleg slapt, som på dei to foregåande konsertane. Regnet får ta noko av skulda, men desse banda hadde likevel fortent betre.

U.D.O. fungerer framleis, slik hovudpersonen sjølv har sagt, som ein naturleg fortsettelse av Accept etter at herr Dirkschneider forlot bandet midt på åttitalet. Bandet var headliner og drog nok ein god del publikummerar på den første festivalen i Kvinesdal for tre år sidan, og skal faktisk derfor få bittelitt av æra for at festivalen har kunna bli til og vokse slik den har gjort. Vår ven hadde denne gongen, som sist, med seg dei kjente og kjære hitsa frå Accept-åra (”Metal Heart”, ”Balls to the Wall”, ”Princess of the Dawn”), og miksa desse saman med sangar frå U.D.O. som like gjerne kunne vore spela inn av Accept (”They Want War”, ”Man and Machine”, ”Thunderball”, ”Animal House”). Eit herlig sett av klassisk heavy metal slik den blei definert til å vere i stordomstida rundt skiftet mellom 70- og 80-talet. Publikum hadde endeleg funne vegen ut på konsertområdet, og sang med på den eine klassikeren etter den andre (det var sikkert bra oppmøte på Skambankt også, men den konserten holdt eg meg unna då eg rett og slett ikkje liker bandet ...).


Udo Dirkscheider sin retur til det norske sørland blei dermed ein suksess. Som konsertopplevinga vil eg likevel seie at det var vel så kult med Accept-hits over sletta i 2006. Festivalen var splitter ny, bitteliten, og det var nærmast litt eksklusist å ha funne fram til Kvinesdal på kartet. Mørket hadde senka seg, og seint på lørdagskvelden entra hovudpersonen scena i ein lang skinnfrakk, etter at eit tusentals publikummerar nærmast umerkeleg hadde funne vegen den til da nesten-tomme sletta framfor scena. Dette vart ein digresjon, og samanlikninga er sjølvsagt urettferdig. Festivalen har vokst til å bli ein skikkeleg festival på alle måtar, og det må nok også ha vore artig for tyskaren på scena å observere utviklinga, og underhalde 5-6 gongar så mange fans som tre år tidlegare på same stad.

Før konserten med Doro Pesch kom eg opp i ein diskusjon om i kva grad den føreståande konserten ville vere verdt å få med seg. ”Ho har den der ”aaall we aare, all we aaaare, we aaare!” Den er tøff! Men så … ikkje så mykje meir” blei vi vel dels einige om. Og etter konserten står eg egentlig framleis for den konklusjonen. Men sjølv om dei einskilde låtane er intetsigande, var konserten ein av festivalen sine store positive overraskingar! Dama var full av energi, og headbanga meir i løpet av ein tilfeldig valgt låt enn det ein gjennomsnittspublikummer gjorde i løpet av heile konserten. Kvifor Doro var sett opp på konsertprogrammet etter U.D.O. veit eg ikkje, men legg ein utstråling og entusiasme til grunn resulterte rekkefølga definitivt i stigning i programmet. Misforstå meg rett: Udo er ein kul kis med godt grep om publikum. Men han står no berre der da. Uansett blei Doro-konserten ein heavy metal-fest med låtutval frå tida i Warlock på 80-talet, saman med eit lite knippe låtar frå den aller siste plata, som var klar for sal tidlegare i år. Alt var ikkje like fengslande, men det fungerte veldig godt i denne settingen.


Nightwish hadde fått æra av å stå for årets siste konsert på hovudscena i Kvinesdal, og sjølv om ein fann delte meiningar om dette valet på nettet, er bandet uansett eit av notidas mest kjente og populære metalband i heile verda. Ny vokalist har vist seg å ikkje endre på dette faktum i den eine eller andre retningen. Men at bandet er endra med svenske Annette Olzon som sangerske i staden for Tarja Turunen herskar det liten tvil om. Den eine plata bandet har rukke med Olzon på vokal manglar mellom anna naturleg nok den opera-inspirerte vokalen som Tarja var så glad i å vise fram.

Om det var ein del av planen for å markere avstand til den forrige vokalisten eller kva er ikkje godt å vite, men Annette Olzon entra uansett scena i Kvinesdal med nyfarga blondt hår. Uavhengig av tanke bak: Dette var eit merkeleg val. Der Tarja stod for operavokal, mystikk og dramatikk, har vokalstil saman med moves og opptreden i videoar plassert Annette nærmare pop enn metal. Denne hårfargen forsterka berre det inntrykket. Konserten stadfesta også det eg egentlig visste frå før: Nightwish er blitt eit meir ordinært band. Elsk dei eller hat dei, men før byttet av vokalist hadde dei i alle høve eit særpreg. Når det er sagt var ikkje konserten så aller verst. Bandet har holdt på ei stund, og har mange gode låtar å plukke mellom. Gamle traverar som ”Dead to the World” og ”Wishmaster” passa godt saman med nyare val som ”Nemo”, ”Dark Chest of Wonders” og ”Wish I Had an Angel”. Fire av tretten låtar var frå den nyaste plata, så som den i overkant tilgjengeleg ”Amaranth”. Ei halvering av dette talet, i tillegg til å ha framført den fabelaktige ”Ghost Love Score” som stod på setlista tidlegare i år, ville ha gjort konserten enda betre. Ei godkjent avslutning på ein god festival.

Festivalen var likevel ikkje heilt slutt då Nightwish tusla av scena. I ølteltet, - eller på Tjodolf Rock Stage, stod Valentourettes klare med schlägers frå Jokke-katalogen sin. ”En dag”, ”Her kommer vinteren”, ”Øl” og ”Gutta”. Joda, vi har alle høyrt dei, og dei som ikkje var hese frå før, fekk skrike frå seg på denne konserten. Dette var faktisk første gong eg har fått sett denne gjengen, og at dei kan å lage fest er det ikkje tvil om, men så har dei jo også ein takksam oppgåve med det låtutvalet. Eit godt tilbod til dei som ikkje hadde fått nok fest, sjølv om eg trur nok at eg hadde hatt det meir moro med denne gjengen på eit anna tidspunkt utan tre dagar med trasking, regn og teltliv med meir bak meg.

Dermed var også den festivalen slutt. Litt diverse på verfronten, og framleis litt lite tilfredsstillande mattilbod, men ein kjempesuksess med tanke på publikumsoppmøte og det musikalske. Lykke til med neste års festival, folkens! Eg kjem attende.

Norway Rock Festival 2009 - dag 2

Tid: 10.juli 2009.
Stad: Kvinesdal, Norge.
Program: Manowar, Holyhell, Testament, W.A.S.P.,Backyard Babies, m.fl.

I strålande solskin entra Backyard Babies scena halv to på denne festivalfredagen på sørlandet. Bandet var på norgesturnè i februar i år, og er for tida ute med eit sterkt sjølvtitulert album. Etter å ha sett bandet eit par gongar i mindre lokaler såg eg fram til å sjå og høyre BYB frå ei festivalscene. Og den funka som berre det. Gitarist Dregen såg ut til å storkose seg med litt større plass på scena, og showa med Chuck Berry-dans og andre triks. Dei feite riffa og allsangsvenlege låtane tok seg godt ut frå Norway Rock-scena, og eg overhøyrte fleire som var godt nøgd og endatil positivt overraska etter konserten. Etter heftig oppfordring frå vokalist Nicke Borg var det til og med eit mindretal av publikum som heiv seg med på opp-og-ned-hopping på den fengande "Degenerated". Setlista var litt endra sidan februar, men faste innslag som "Brand New Hate", "Everybody Ready", "Minus Celsius" og "Dysfunctional Professional" blei alle framført. Konserten blei også eit friskt pust av meir reinspikka rock n'roll samanlikna med det ellers småtunge heavy metal-dominerte programmet. For min del var dette dermed ein av festivalen sine beste konsertar, men no blir eg da også meir og meir fan av dette bandet, så dette blir vel noko subjektivt tenker eg ...

W.A.S.P. med Blackie Lawless i spissen hadde bytta plass med Testament, og stod dermed klar så tidleg som kvart på seks. Lawless ser ikkje ut til å verte lei av turnèlivet med det første, og ser da også ut til å like seg på scena. Så får ein heller tilgi bassist Mike Duda for at han ser ut til å kjede seg litt undervegs i konserten. Etter høvevis platepromotering og ny-promotering av "The Crimson Idol" frå 1992 dei to foregåande turnèane bandet hadde i Norge, var det igjen ei greatest hits-samling som stod på plakaten i Kvinesdal. Dette var nok også forventa av publikum, så det var neppe nokon som var skuffa etter konserten. "Widowmaker" var det einaste kanskje mindre opplagte valet, og "Take Me Up" frå forrige album blei også framført. Dette er ein kjempelåt, og bandet kunne med fordel plukka med enda fleire låtar frå denne plata. Vidare turte ikkje Blackie å utelate verken "Wild Child", "Chainsaw Charlie", "I Wanna Be Somebody", "L.O.V.E. Machine", "The Idol" eller sistenummeret "Blind in Texas".


Vi fekk også ein intens introduksjon til The Idol, med referansar til idoldyrking og Michael Jackson. "Don't put anybody on the pedestal!" oppfordra han til stor jubel, sjølv om eg skulle likt å sett kor mange blant publikum som kunne oversette dette franske lånordet på sparket ... Bodskapet hans kom nok uansett fram. Litt rampelys kan ein nok uansett mistenke også den godaste Blackie Lawless for å trivast med. Dei siste åra har han i aukande grad nytta både scena, pressekonferansar og nettet til å ytre sterke meiningar om alt frå platebransjen til Irak-krig og seinare Barack Obama. Han blir aldri Bob Dylan, men så lenge engasjementet resulterer i så bra låtar som "Heaven's Hung in Black" frå to år tilbake, er alt godt. At ein frontfigur ikkje ser ut til å mistrivast på scena er jo også alltid ein god ting. Så får ein heller tilgje bassist Mike Duda for å sjå ut til å til tider kjede seg på scena i løpet av konserten.

Ny plate var også på gang fekk vi høyre, og dermed blir det nok ny Norgesturnè frå bandet, som i praksis er Blackie Lawless Band ("The Widowmaker" blei presentert som ein låt "from my second album"...). Dersom den nye plata er like god som den forrige ("Dominator" frå 2006), og Blackie L framleis ikkje plagast av å framføre sine gamle hits, ser vi fram til det med både glede og entusiasme!

Trash-veteranane i Testament stod dermed for tur. Dette bandet har eg aldri hatt det veldig nære forholdet til, men "The Formation of Damnation" frå 2008 imponerte meg nok til å sjekke ut konserten i Kvinesdal. Det blei ei oppleving midt på treet. Testament er veldig gode på tight, groovy og tung thrash metal, og det viste konserten i Kvinesdal til fulle. Framfor scena fekk ein mosh-pit også lov til å eksistere i nokre låtar før vaktene forstod at dette var meir irriterande enn artig for fleirtalet av publikum. Når det gjeld musikken så fenga det ei god stund, men for underteikna framstår bandet som litt vel einsformig. Fett som fy altså; ei stund.

Amerikanske Holyhell var med som "special guests" for Manowar, og hadde dermed fått tre kvarters speletid rett før headlineren. Bandet har sikta seg inn på melodiøs metal med lys kvinnevokal, og går dermed etter kvart i ganske mange sine fotspor. Som oppvarming til The Gods of Metal blei dette også relativt kjedeleg. Pent og pynteleg, melodiøs og til tider fengande, men altså kjedeleg. Kanskje var det bandnamnet som gav bandet idèen om å covre "Holy Diver", men det var uansett ingen god idè. Men. Manowar stod for tur.


At ein gjeng med heavy metal- og festivalfans på sørlandet har klart å få i stand eit arrangement der dei får Manowar som headliner er intet mindre enn imponerande. Det kosta nok nokre kroner, men det medførte verdifull publisitet og ein mengde besøkande frå både inn- og utland. Eit sabla show var varsla på førehand, så forventningane var nok store blandt ganske så mange i publikum.

Så var det spørsmålet om konserten stod til forventningane da. Manowar er eit fenomen, og dei speler rollene sine til fulle slik dei alltid har gjort. Låtane representerer heavy metal i si reinaste form, ubesudla av progressive element, meiningsfulle tekstar eller andre faktorar som ein kunne risikere at skulle ta fokus vekk frå hovudbodskapen. Og som alle veit er bodskapen at heavy metal er meininga med livet, og at ikkje-fans av metal er puddingar. Vi som var på konserten er jo dermed per definisjon sjølvsagt ikkje puddingar, men "true heavy metal warriors", og det er jo ein kompliment å ta med seg! Roperefreng og knyttnevar i vèret, ein eviglang bassolo, og gitarriff tøffare enn toget. Det blei rett og slett riktig så kult.

I tillegg til musikk, bestod konserten av, slik ein Manowar-konsert tydelegvis ofte gjer, av diverse...ja, andre ting. Arrangørkomitèen blei skrytt opp i skyene og fekk kome på scena for å motta hyllest. Det same gjaldt ordføraren i Kvinesdal, som blei presentert som "a true heavy metal mayor". 30-40 dansande ungjenter fekk kome på scena, og ein ivrig publikummer fekk kome på scena for å vise at han ikkje kunne spele gitar. For dette fekk han (u)fortent nok behalde gitaren. Forsåvidt underhaldande, og at arrangørane fortener skryt herskar det ingen tvil om. Men det tok no si tid da. Så kan ein diskutere i det vide og det breie om det heile øydela drivet og dynamikken i konserten. For min del er ein Manowar-konsert uansett eit show, med skodespel og rollefigurar. At den eine og den andre blir dradd opp på scena blei dermed ein meir eller mindre naturleg del av showet. 16 låtar framførte dei likefullt, så i sum blei årets Norway Rock-fredag avslutta med eit både underhaldande og langvarig show.


"Which band do you want to come back next year?!?" blei det ropt frå scena. Svarer var eintydig og runga høgt og tydeleg over sletta. No er det vel verken realistisk eller særleg spennande å ha Manowar på festivalen kvart år, men lista er uansett lagt høgt no, så vi ventar i spenning på kven som skal ta over stafettpinnen til neste år.

Norway Rock Festival 2009 - dag 1

Tid: 9.juli 2009.
Stad: Kvinesdal, Norge.
Program: In Flames, Sonata Arctica, Arch Enemy, Silver, m.m.

Eit stjernelag av heavy metal-heltar, arrangørar som lyttar på innspel frå publikum og som tar arrangørrolla alvorleg, og auka merksemd i pressa. Fjerde runde med Norway Rock Festival (tidlegare Kvinesdal Rock Festival) låg an til å bli eit sjumilssteg mot festivalhimmelen. Og sjølvsagt blei det det.


Opningsdagen på torsdag 9.juli var den einaste dagen med fri aldersgrense, og publikum var dermed delt i to med ei avsperring som gav begge avdelingar god plass. Oppmøte og stemning var god på begge sider, og det første bandet eg følte for å sjekke ut var Arch Enemy. På overflata skiljer dette bandet seg ut av ein årsak; vokalist Angela Gossow er som namnet hintar om, ei kvinne, og ho brøler death metal-vokal på ei vel så kraftfull måte som sine mannlege kolleger. Bandet kan det dei driv med, og Angela er ein god og engasjerande frontfigur som får publikum med seg, men for meg framstår det heile likevel som litt kjedeleg.

Neste band ut var våre finske vodkafans i Sonata Arctica. Etter å ha styrt unna landet vårt dei første åra ar turnèverksemda, har Sonata skjønt at glad-metallen deira har mange fans her. Oslo-besøk tre år på rad, pluss altså ein festival-gig har dermed blitt resultatet av det. Dei to foregåande gangane eg har sett dette bandet har dei levert stemningsfull og melodiøs power metal-hits og sendt meg heim med eit smil om munnen. Dei har da også etter kvart ei rekke gode låtar å velge mellom, og har gjort det til ein vane å veksle ein del på setlista. Godlåtar som ”The Cage” og ”Victorias Secret” var dermed utelatt denne kvelden, men ”Replica” var henta inn igjen. Denne blei ein høgdepunkt på konserten. Balladen ”Draw Me” derimot fungerte ikkje live, og blei dørgande kjedeleg. ”8th Commandment” blei for reindyrka power metal utan spenningsmoment eller melodi. ”Don’t Say a Word” var sistenummeret, og er etter min smak ein middels-pluss Sonata-låt. ”Caleb” frå det siste albumet er faktisk hakket betre.


Totalt sett blei konserten litt svekka av ei litt slapp setliste. Det såg likevel ut til at mange, spesielt på U-18-avdelinga koste seg, men personleg har eg hatt betre opplevingar med dette bandet.


Svenske In Flames var henta inn som torsdags-headliner, og lysshow og pyro til X hundre tusen kroner var varsla. Som nemnt i eit anna innlegg her, blir nok dette aldri blant mine favorittband, men denne kvelden var eg innstilt på å sjekke ut showet deira. Og snakk om å bli positivt overraska! Eg kjenner ikkje låtmaterialet og kan ikkje vise til enkeltlåtar, men settet totalt sett var spekka av melodiøs metal av beste sort. Growle-vokalen kan vere ein terskel for ikkje-fans av death metal-sjangeren, og er det dels for min del. Men live blei ikkje denne det mest markante for lydbiletet, noko som for min del blei ein fordel for totalopplevinga. Storskjermane og og lerretet bak bandet blei utnytta til fulle, mellom anna til lyseffektar og skinnande silhuettar av bandmedlemene. Store mengder pyro blei fyrt av omtrent gjennom heile konserten. Og publikum var sjølvsagt storfornøgd. Dette bandet gir fansen eit show. All ære til dei for det. Eg skal no gi dette bandet ein sjanse til, utan eg egentlig trur at så veldig mange In Flames-låtar kjem til topps på playlista mi. Men som liveband var dei gode. Veldig gode.


Sørlandske Silver avslutta torsdagen, med nachspiel-konsert i ølteltet. Energisk glam-punk-hardrock var det vi fekk servert, og det med ein av dei kanskje tre mest energiske frontfigurane på årets festival. I mangel på bombene og granatane som In Flames nettopp hadde fyrt av, rava vår helt febrilsk rundtomkring, og dekka kvar einaste kvadratcentimeter av den vesle scena i løpet av konserten. Mykje energi, brukbart trøkk, men ikkje nok til å løfte taket heilt.


Totalt sett ein opningsdag på det jevne med andre ord, med In Flames som eit høgdepunkt. Festivalleiinga skal likevel ha skryt for eit godt og gjennomtenkt program på den eine dagen då også den yngre garde av rockefans fekk delta på moroa.

Konsert: Mötley Crüe

Tid: 8.juni 2009.
Stad: Bergenshallen, Bergen

Bergen har dei siste åra blitt ein førsteklasses konsertby. At byen var einaste stopp i Norge i år for The Crüe er nok eit bevis på det. Lokale Audrey Horne og svenske Hardcore Superstar var oppvarming, og billetten sa konsertstart kl 20:00. Dette må ha blitt gjennomført rimeleg presist, for når vi kom 25 minutt seinare var Audrey Horne ferdige. Og etter ikkje lange pausen var også neste-band-ut i gang. At gjengen i Hardcore Superstar har digga Mötley i oppveksten skin lang vei, anten ein rettar fokus mot image eller musikk. Flinke innan for sjangeren er dei også. Sleazy og grisete punk-hardrock med feite og allropsvenlige refreng. Perfekt oppvarming for læremeistrane sine med andre ord.

Lange settet fekk ikkje svenskane heller, og dermed var det berre å vente på hovudattraksjonen. Ikkje veit eg om det var nødvendig med all den tida Crüe-crewet fekk til å klargjere scena, men dersom mogeleg hadde vore veldig kjekt om begge dei to oppvarmingsbanda hadde fått lov til å halde på litt lenger. Spesielt når det gjeld svenske kameratar hadde det gjort seg med eit par låtar til. Men no fekk dei ikkje det, og sceneshowet den neste timen bestod av eit digert laken framfor scena (sjenerte ryddemannskap kanskje? Eller for dramatisk effekt...)

Omsider fall lakenet ned og openberra hedonistane våre som spruta "Kickstart My Heart" og deretter "Wild Side" utover bergenspublikummet. Ein perfekt og energifylt opning. Kanskje for energifylt, for etter fire låtar var det visst nødvendig med ein pause, og Mick Mars fekk vise fram dei nye Hendrix-riffa han hadde lært seg. Relativt uinteressant. Men tru det eller ei så er det faktisk ein paradoksal underhaldningsverdi i at dette kobbelet med eks-narkomane som på mirakuløst vis har holdt seg i live må sette seg nedpå litt etter eit kvarters konsert.

Pausen gjorde godt, og Mötley returnerte med den eine schlägeren etter den andre. To låtar frå sistealbumet "Saints of Los Angeles" var det også gjort plass til; tittelsporet, som hadde glidd rett inn på "Dr Feelgood", og "Motherf***** of the Year". Ellers kom den nærmast obligatoriske rekka med "Girls, Girls, Girls", "Live Wire", "Shout at the Devil" og "Dr Feelgood". "Same ol' Situation" blei eit høgdepunkt for underteikna, som ein mindre opplagt val. Balladestunda var spart til ekstranummeret, og pianoet blei trilla fremst på scena. Trommis-Tommy leverte introen, og "Home Sweet Home" avslutta konserten.

Dei har gjort det meste, og dei drar på åra. Mick Mars ser ut til å trenge både stokk og krykker og Vince Neil orkar framleis ikkje synge alle orda Nikki Sixx stappa inn i tekstane på åttitalet. Men likevel leverer dei. Dette driv dei fordi dei trivast på scena (dollar på bok er vel ikkje ei ulempe, men dette er garantert ikkje einaste motivasjon). Atmosfæren på scena bar heller ikkje preg av alle fortidas konfliktar og slosskampar. Om det er noko form for isfront mellom vokalist og bassist er dette godt skjult. Godt humør og speleglede er uttrykk som i større grad skildra stemninga på scena. At bandet også har fire frontfigurar er også relativt spesielt. Tommy Lee var framme på scenkanten titt og ofte, både for å dele ut Jägermeister og for å rappe med publikum som ekstra-ekstra nummer ("if I say Mötley you say Crüe! Mötley?" "Crüe!")

Om bandet gir ut så mykje nytt materiale er vel noko usikkert, men det ser ikkje ut til at siste Mötley Crüe-konsert er spela enda. Eg har i alle fall ikkje fått nok.

Sweden Rock Festival 2009 - dag 4

Tid: 6.juni 2009.
Stad: Sölvesborg, Sverige.
Program: Heaven & Hell, Europe, Hot Leg, Electric Boys, Journey, Stormzone m.fl.

På papiret var det eit sterkt program Sweden Rock –gjengen hadde satt saman for siste dag av 2009-festivalen. Det beste på årets program var også spart til slutt; den lille mannen med den store stemma saman med riffmeisteren med to fingertuppar i manko. Og jamen blei det ikkje litt betre vèr enn dei tre foregåande dagane også.

Men før dette var det ei rekke langhåra menn som skulle i elden. Ripper Owens høyrer ikkje til i denne gruppa, men han var funnen ein festivalspot verdig likevel. Mannen har ei fortid både i Judas Priest og Iced Earth, og står no stødig på eigne bein. Ei god klassisk metal-stemme har han også, så han gjorde ein grei jobb med å vekke opp søvnige festivalgjester idet føremiddag blei til ettermiddag på festivalen sin siste dag.

Nordirske Stormzone skulle deretter underhalde på Zeppelin Stage. Vokalist John Harv Harbison er ein rutinert fyr, og sjølv om bandet er relativt nytt, består det av folk som har vore med i gamet ei stund. Debutalbumet blei utgjeve i 2007 (”Caught in the Act”), og er ei god samling av melodiøs hardrock. Inspirasjonen er tydeleg henta frå både britisk hardrock à la Deep Purple og Rainbow, men også frå den glattpolerte amerikanske varianten frå andre halvdel av åttitalet. På Sweden Rock 2009 gav Stormzone blaffen i debuten, og fylte timen sin med nytt og ikkje-utgjeve materiale. I skrivande stund er vel oppfølgaralbumet framleis ikkje utgitt. Eit noko spesielt val kanskje, men når bandet er såpass ferskt blir det ikkje det same som når band som Uriah Heep stolar blindt på nye album til fordel for gamle hits. Dei nye låtane var merkbart hardare enn dei på 2007-albumet, men høyrdest likevel ut som ei naturleg vidareføring av stilen frå debuten. Bandet hausta god respons frå det noko fåtalla publikum, og såg ut til å stortrivast. Etter dette blei det ein konsertpause med innlagt bodshopping og det som høyrer til, før vi returnerte til festivalområdet rundt klokka halv fem.


Det er godt mogeleg at det bandet som samla den største publikumsmengda i år var dei amerikanske AOR-veteranane Journey. Sletta var stappfull av menneske som alle var vendt mot Festival Stage mellom klokka seks og halv åtte om kvelden. Eit ekstra spenningsmoment var kan hende om den nye vokalisten Arnel Pineda, direkte frå YouTube (sann historie: bandet kom på sporet av mannen etter å ha sett han synge Journey-låtar på YouTube), skulle vise seg å vere jobben verdig. Ein liten filipiner, ei stor scene, eit stort band med store (eller svulstige om du vil) låtar, og kanskje 25 000 hardrockfans som publikum. Fiksa han det? Jada. Mannen er ingen Dave Lee Roth, han showar minst mogeleg, og har ingen teite stage-raps mellom låtane. Men han hadde likevel publikum i si lille hule hand, og sang Journey-hits som om han aldri hadde gjort noko anna. Og hits er noko dette bandet har i fleng, sjølv om dei unekteleg har hatt mest suksess på andre sida av Atlanteren. Laber turnèverksemd i Europa har nok spela ei rolle i så måte, men det kan no sjå ut som om dette er i ferd med å endre seg. Dette er ikkje noko ”one-hit-wonder-band”, slik ein svensk journalist presterte å skrive i forkant av festivalen. ”Don’t Stop Believing” er ein fantastisk låt, men dette bandet har mykje meir enn denne tåreframkallande hymnen å by på. ”Never Walk Away”, ”Ask the Lonely”, ”Wheels In the Sky”, ”Any Way You Want It”, og den enda meir sentimentale, men akk så vakre ”Faithfully”. Eg skal innrømme at ikkje alt fenger like mykje, og konserten hadde også sine mindre minneverdige parti, men samstundes framviste dei andre stunder melodiøs rock i si perfekte form. I sum var dette absolutt godkjent og vel så det frå Journey, som forhåpentlegvis ikkje gir seg med det aller første.


Rundt tiårsskiftet mellom 80- og 90-talet var det in med ein musikalsk sjanger som blei døypt Funk Metal. Diverse band har i ettertid blitt meir eller mindre stappa inn i Funk Metal-båsen, det vere seg allt frå Red Hot Chili Peppers, via Faith No More, til Extreme, og altså svenske Electric Boys. . Etter at trenden gjekk over, og Electric Boys drog ut straumen i løpet av andre halvdel av nittitalet har medlemene sysla med sitt her og der; gitarist Connie Bloom hang med Michael Monroe i Hanoi Rocks fram til dei takka for seg tidligare i år. Dette var dermed utslagsgjevande for at det no var duka for Electric Boys-reunion på Sweden Rock Festival 2009. Bandet hadde mellom anna ein hit med låta ”All Hips And Lips”, som kan minne om Warrant sin ”Cherry Pie”, og har også ein del andre brukbare låtar, både funky shit og meir tunge riff. Problemet var berre at dette blei dørgande kjedeleg live. Eg har litt problem med å setje fingeren på kva det var, men lyden kunne definitivt vore betre. Instrumenta blei høyrt, men på ein irriterande måte litt for mykje kva for seg og i stakkarsleg einsemd. Det jamne og tighte lyden mangla. Låtmaterialet falt også unekteleg gjennom i ein slik setting. Kvar for seg er fleire av låtane brukbare på ei speleliste saman med andre nye ting ein sjekker ut før ein festival,men 15 låtar med Electric Boys på rappen blei rett og slett for traust. Men no høyrde eg heller ikkje 15 låtar. Det blei kanskje 7-8 stk, og så tusla vi bort og høyrte på Forbidden i 10 minutt, før det blei ein campingstolpause før neste viktige konsert. Ein liten nedtur, med andre ord, men det var meir å sjå fram til denne kvelden.

Årets mest kjipe kollisjon stod deretter for tur. Dream Theater på Festival Stage samstundes som Hot Leg på Zeppelin Stage. Dette høyrest kanskje ut som ei merkeleg problemstilling. Kven vil vel gå glipp av progmetallen sine verdsmeistrar framføre eit spesialsnekra festivalsett som nest siste band på festivalen si største scene på festivalen sin siste dag? Tja. Dream Theater-fan er eg ikkje. På eit anna tidspunkt hadde kanskje ein Dream Theater-konsert blitt sett fram til på ein anna måte, men der og då frista det meir med Justin Hawkins-fronta Hot Leg på ei mindre scene før dei siste svette tre-fire timane i selskap med brorparten av festivalgjestane, Europe og Heaven & Hell. Som nemnt i ein tidlegare blogg var The Darkness eit akkurat nok utskjelt band til at det låt heilt fabelaktig i mine øyrer. Dermed tusla vi bort på konsert med ex-Darkness falsettomeister Hawkins.


Før Hawkins og compani entra scena fekk vi streng beskjed av konferansieren om ikkje å nemne ”his former band”. Med andre ord var det fritt fram for dei som måtte ønske å terge fyren. Men så ondskapsfulle er vi jo ikkje. Dermed var det duka for årets sceneentrè. For der kom faktisk den ekstravagante vokalisten og gitaristen snublande på krykker. Ja, krykker. Kva stakkaren har gjort seg får andre finne ut. Men han gjennomførte i alle fall konserten med det som såg ut til å vere ein høgre fot i gips (sjå bilete). Sei kva du vil om fyren, men det finnast nok frontfigurar rundt omkring som hadde avlyst konsertar for mindre. Men nok om det. No hadde eg ei viss forventning til konserten, Hawkins er jo tross alt cool som få (sjølvsagt er det delte meiningar om dette, men det gjer han jo endå coolare). Samstundes grensar ein del av låtane på Hot Leg sin albumdebut litt vel mykje mot glampop heller enn –rock. Dette gjaldt ikkje i konsertsamanheng. Framført på scene blei låtane rocka akkurat passe opp, og i kombinasjon med fengande hooks og refreng låt det herlig og forfriskande. Dream Theater kjem til Oslo i haust, så eg får sjå kva behovet for matterock er på det tidspunkt. Denne kvelden angra eg ikkje på prioriteringa.

Europe hadde fått æra av å vere nest siste band ut på årets festival. No til dags spelar jo denne gjengen kor som helst, men det er på denne festivalen dei verkeleg er på heimebane. Dette publikumet ventar på ”Seven Door Hotel” og ”Scream of Anger”, ikkje den ihjelspela synthriffsaken som vi alle kjenner så godt. Den kom den og sjølvsagt. Som siste nummer. Og allsangen runga. Men det gjorde den tidlegare og. Bandet plukka frå heile karriera, med dei to nemnde låtane som representantar for dei tidlege albuma. ”Cherokee” og ”Rock the Night” var sjølvsagt med. Det same var låta som framkalte årets allsang på festivalen, i akkustisk versjon. ”Caaaaarieee!” Ein høyrde meir av sidemannen enn av Joey Tempest, men det er jo ein underhaldningsverdi i det også. Overraskande mange låtar frå ”Out of This World” blei framført, tatt I betraktning at John Norum ikkje bidrog på denne plata. ”Sign of the Times”, ”Let the Good Times Rock”, ”Superstitious”. Og sjølvsagt blei nyare låtar fletta inn, dei fleste tidleg i settet. ”Start From the Dark” og ”Always the Pretender”, frå kvar av dei to platene dei har gitt ut etter tilbakekomsten, er faktisk brukbare låtar, og så lenge bandet veit å avgrense mengden nytt materiale funkar blandinga fint. Det einaste minuset er at dei absolutt skal presse inn ein flunkande ny låt som ein av dei tre siste låtane på heile konserten. Men crescendo blir det jo uansett, når dei har verdas mest kjende synthriff å avslutte konserten med. Bandet var i god form, og leverte ein finfin konsert. At dei framleis gir ut og har tru på nytt materiale viser at dei ikkje ønsker å surfe på gammal suksess, samstundes som dei ikkje gløymer kvifor folk veit kven dei er i utganspunktet.


Sisteband ut var Heaven and Hell, som er 1992-utgåva av Black Sabbath (og med unntak av trommis Vinny Appice, 1980-utgåva av Sabbath). Det vil seie med Ronnie James Dio på vokal. Etter ein suksessturnè for to år sidan har denne gjengen spela inn ny plate, og fleire låtar frå denne fekk plass på set lista, saman med kjende og kjære godbitar frå ”Heaven and Hell” (1980), ”Mob Rules” (1981) og ”Dehumanizer” (1992). Og dei glei rett inn. ”Bible Black” er ein herlig og tung sak med dyster atmosfære og kvalitetsriffing slik kun Tomy Iommi kan, og i tillegg framførte bandet ”Follow the Tears” og ”Fear” frå den nye plata. Samanlikna med festival-setlista frå to år tilbake var det ellers lite utskifting av låtar.”Sign of the Southers Cross” og ”Voodoo” var luka bort, og inn kom ”Time Machine” frå ”Dehumanizer”, saman med dei tre nye låtane. I sum blei det dermed ein mindre andel av låtar frå dei to første albuma, noko som i mine øyrer ikkje heva kvaliteten på settet. Det er sjølvsagt spennnande med utskifting av låtar, og det er ei bra plate dei har levert, men det hadde jo blitt plass til eit par låtar til dersom ein ikkje skulle tvære ut ”Heaven and Hell” i 15-20 minutt, og absolutt måtte presse inn ein uinteressant trommesolo. Kva med ”Wishing Well” eller ”Lady Evil” frå ”Heaven and Hell”-albumet? Eller ein av dei ovannemnde (”Sign…” eller ”Voodoo”?).

Men dette blir i bunn og grunn kritikk på detaljnivå. ”The Mob Rules”, ”Children of the Sea”, ”Die Young”, ”Heaven and Hell” og ”Neon Knights” som ekstranummer. Det blir ikkje betre enn dette. Framført på profesjonelt og kraftfullt vis. Når skal egentlig den mannen få problem med sangstemma? Han er sjuogseksti!


Skumle kulissar, mørke, tunge riff og Mannen Med Stemma. Ei verdig avslutning på årets festival. Det regna litt og var noko kaldt i løpet av dei fire dagane, men det var også ei rekke herlige konsertar, som det alltid er i Sölvesborg i starten av juni.

Sweden Rock Festival 2009 - dag 3

Tid: 5.juni 2009.
Stad: Sölvesborg, Sverige.
Program: Foreigner, UFO, Demon, Lita Ford, Thor m.fl.

“I am mighty Thor! I will bend this steel bar with my teeth!” Og jaggu gjorde han det ikkje og. Kanadiske Thor er ein kuriositet, men ein kuriositet med ein viss kultstatus, så det var artig å ha sett denne ein-gong-body buideren gjenta det han fekk bittelitt merksemd for på åttitalet. Ein vikinghjelm blei sendt opp frå publikum, og dette var sjølvsagt ei gåve som blei mottatt med takk. Hjelmen kom på, og vår helt kunne plutseleg vere ”a true viking” i tillegg til Sterk Mann. Musikken var erketradisjonell 1985-heavy metal i Accept-/Priest-tradisjon, og totalpakken blei dermed heilt grei startunderhaldning klokka 12:00 på dag tre av årets festival.

Planen vidare var å kikke litt på Jon Oliva’s Pain på hovudscena, men dette gav vi opp etter tre-fire låtar. Jon Oliva har ein solid backkatalog av fine Savatage-låtar og eige materiale å plukka av, og dette kunne blitt ein ok konsert. Men lyden var skrudd latterleg høgt opp, med altfor mykje diskant. Lang avstand frå scena hjalp ingenting. Det blei berre masete. Så ivrig var eg ikkje på å sjå Jon sin smerte smurt utover sletta, så det blei i staden ein pustepause før eksen til Nikki Sixx sitt comeback.

Lita Ford har budd på ei øde øy med mann og barn i ei årrekke, og tatt avstand frå alt som har med råkkenråll og gjere. Med internett kom maset frå gamle fans, og Fru Ford returnerte dermed til rampelyset for turnè og etter kvart ny plate. Pakken Lita Ford bestod for 25 år sidan av blond berte med el.gitar, ein duett med Ozzy Osbourne, og forhold med profilerte tøffingar som Nikki Sixx og Chris Holmes (W.A.S.P.). For all del, ho har fleire ok låtar, men solgte vel nokre plater på finfine albumcover. Ei særprega stemme kan ein også seie at ho hadde, men at ho var ein stor vokalist er det vel få som vil hevde. 15 års kvile burde dermed ha gjort stemma til Lita godt, eller kva? Nei, det er vel kanskje ikkje akkurat slik det fungerer. Dermed sleit vår kvinne litt med dei høge notane på Festival Stage denne fredagskvelden i Sölvesborg. I tillegg har ho ikkje låtmateriale til å rettferdiggjere ein og ein halv times konsert. Allsongen kom sjølvsagt på ”Kiss Me Deadly” og ”Close My Eyes Forever”, og alt i alt blei dette også ein småartig konsert. Men ikkje noko meir.

Britane i Demon fekk dermed æra av å bli observert av underteikna det siste kvarteret av konserten sin, og gjorde eit godt inntrykk. Vi fekk med oss ”Sign of a Madman” og ”One Helluva Night”, og gutta spelte tight og stødig. Bandnemnet skulle tilseie flammar og sinte brøl frå scena, men i staden fekk vi servert gutta-boys-hardrock frå 1982 (kan samanliknast med Judas Priest og Saxon frå same periode; tenk ”Denim and Leather”) og småtrauste scenepåkledningar.Vokalist Dave Hill laga nokre skumle demongrimasjer med vidåpne auger og zombieaktig gange, men det gav snarare assosiasjonar til John Cleese enn til levande døde.

Dagens ekle kollisjon var satt opp til å inntreffe kvart over seks, då UFO og Kamelot skulle gå på scena samstundes. Kamelot såg vi i Trondheim eit par veker tidligare, og er også eit band eg har sett fleire gongar før. Dermed blei det kun opningslåta med Roy Khan før vi rusla bort til Sweden Stage og eit UFO som stadig held koken. Dette var ein av konsertane eg hadde sett ein del fram til, og bandet serverte fleire tidlause godlåtar. Dessverre blei konsertopplevinga meir og meir øydelagt av nedbør som gradvis tiltok i styrke. Utan noko form for vern mot regnet lett tilgjengeleg søkte vi tilflukt drøyt halvvegs uti konserten. ”Doctor Doctor” fekk gå sin gang utan meg.

Etter ein halvtime under partytelttak hadde regnet tilsynelatande gitt seg for dagen, og det var klart for Foreigner. Eller ”Foreigner” viss ein skal byrja å telle originalmedlemer. Lou Gramm har i fleire år haldt seg borte frå musikkbransjen av helsemessige årsaker (han er tilbake med eit nytt prosjekt i desse dagar), så dagens Foreigner-vokalist heiter Kelly Hansen. Hansen har ei fortid i det mindre kjente åttitalsbandet Hurricane, eit band som også noverande Whitesnake-gitarist Doug Aldrich var innom. Bassist er Jeff Pilson (ex-Dokken). Med andre ord står gitarist Mick Jones for den raude tråden tilbake til åttitalet, og han har kasta fiskesnøret uti heavyrock-dammen når han skulle setje saman dagens utgåve av Foreigner. Kva er så resultatet? Jo, det er eit svært så rocka Foreigner som turnerer med ei god samling hitlåtar i bagasjen. Kraftfulle framføringar av ”Juke Box Hero”, ”Hot Blooded”, ”Head Games” og ”Cold as Ice” funka som berre det på Festival Stage, og dette blei ein konsert med appell til ei breidt publikum. Her koste både tøffingane og puslingane seg. Kelly Hansen har stemma i behold og vel så det, og han rocka også opp konserten med sine ”Come on you motherfuckers, raise those hands in the air”.

Sjølvsagt kom den som siste låt av ordinært sett, sangen som egentlig ikkje høyrer heime på ein hardrockfestival. Men på ein merkverdig måte gjorde den det likevel. ”I know you can show me!” messa Hansen, og allsangen tok aldri slutt. Med solnedgangen i bakgrunnen blei det nesten for mykje kliss. Men berre nesten.

Motörhead og In Flames var dagens hovudattraksjonar. Sistnemnde band vil aldri blant mine favorittar, og Motörhead har eg fått med meg eit par gongar før. For all del, eit bra band, men eit veldig nært forhold til Lemmy & co har eg aldri hatt. Omsynet til sliten teltsambuar telte også med i vurderinga som gjorde at dette dermed vart kvelden med tidleg tilbaketrekning for å lade opp til festivalavslutninga dagen etter.

Sweden Rock Festival 2009 - dag 2

Tid: 4.juni 2009
Stad: Sølvesborg, Sverige
Band: Twisted Sister, Over the Rainbow, Seventh Wonder, Tyketto, H.E.A.T, m.fl.


Dette skulle vise seg å bli ein bra dag, med fire svært gode konsertar, samt ein heller mindre mindreverdig ein. Først på programmet denne dagen stod for vår del ein tur til Sølvesborg by for ein liten handlerunde. Dette skulle vise seg å ta vesentleg lenger tid enn planlagt, då trafikken stod bom fast på vegen tilbake i to-tre-tida. Skyttelbussen som skulle frakte festivalgjestane tilbake til festivalen kom først ein time forsinka, noko som sjølvsagt hadde medført at talet på ventande sjeler var langt over det som det normalt er plass til i ein buss. Dermed tok det også ei halv æve å trykke alle inn i bussen, og det tok ei kvart æve å stå i trafikkork på køyreturen tilbake. Har festivalen vokst seg for stor for vegane inn til Sølvesborg mon tro? Kanskje ein kan legge inn eit par ekstra, provisoriske køyrefelt på motorvegen inn til byen akkurat første helga i juni?

For min del kom panikken likevel aldri, då eg hadde god tid til mine hovudband denne dagen. Men bussen inneholdt nok ein del skuffa stakkarar som hadde tenkt å sjå Volbeat. Gjennomsnittsband, spør du meg, men det hadde kanskje vore artig å sett live. Nye sjansar kjem nok. Dagens første konsert blei dermed dei nye svenske yndlingane H.E.A.T, som stammar frå Upplands Väsby, noko alle veit er der Joey Tempest og compani leika cowboy og indianar på seksti-/syttitalet. Det har altså gått med dei slik det måtte gå. Vi har fått Europe II! Og jamen er dei ikkje fullt på høgde med sine barndomsheltar, i alle fall når ein ser på evne til å lage catchy og melodiøs gladhardrock. Eit fargesprakande scenepåkledning går dei også for, med trange bukser til. Dette her er ikkje Nick Cave, for å seie det sånn. Leik og moro.

Etter deltaking i den svenske delfinalen i årets Eurovision-tävling blei nok bandet kjent for litt fleire enn det tilfellet var i fjor, når gjengen også splela på SRF, men da inne i Gibson-telten, dessverre samstundes som Avantasia (nedprioritert i fjor for min del altså). Dermed var publikumsoppmøtet godt, klokka 16:00 framfor Spendrups Stage. ”There for You” er førstelåt ut på debutalbumet, og også førstelåt ut på konserten. Dette funka som berre det. Bandet koste seg på scena, og etter kvart blei sånn cirka heile debutalbumet framført. Låtane sat godt, og dei er også av høg kvalitet innan sin sjanger.

Ellers så er framleis bandet i krysningspunktet mellom å vere jyplingar på veg oppover The Ladder of Fame, og halvrutinerte og scenevante folk. For sjølv om dei er rundt 22 år gamle har bandet spela ein imponerande mengde gigs dei siste to åra, turnert med tyskarane i Edguy, og fleire av medlemmene spelte også Iron Maiden-inspirerte saker på Sweden Rock i 2004 under namnet Trading Fate. På rutinert vis blir allsang frå publikum dradd i gang på ein langtrukken versjon av den fengande ”Late Night Lady” mot slutten av konserten, og vi er da med på det. Samstundes sleit faktisk vokalist Kenny Leckremo litt med å nå opp til den høgfrekvente ulinga frå plata, men han fekk jo sjølvsagt korehjelp som berre det.

Veldig artig konsert var det uansett, med låtar som på den eine sida er utdatert, men som likevel låter frikst og freidig. Ei reindyrking av alle dei mest utskjelte elementa frå 1989, gjennomført på coolast tenkeleg måte, og definitivt ikkje utført av gamle gubbar. ..

Tyketto etterfulgte H.E.A.T på Spendrups Stage. Dette gjengen platedebuterte i 1991, med det ein kan kalle ein nedtona versjon av festrocken frå slutten av åttitalet. Det obligatoriske giganthåret var den gongen sjølvsagt på plass, men ellers har dette aldri vore eit band med image og ekstravaganse i førstegir. Som årstalet viser var timing ikkje Tyketto si sterke side, og suksessen blei avgrensa av Seattle-surmulerane sin motvilje mot festrock og store refreng på starten av nittitalet. Etter litt om og men dei siste åra blei bandet gjenforent i fjor, og det var ein tent forsamling som entra scena presis klokka 17:00. Vokalist Danny Vaughn har energi og stemmekraft (og hår!) meir enn nok til å bere bandet, sjølv om låtmaterialet er litt traust. Å samanlikne Tyketto med H.E.A.T er på dette tidpunktet veldig nærliggande, og der H.E.A.T manglar litt rutine og vokalkraft,men har knallåtar, er situasjonen totalt motsatt med Tyketto. ”Forever Young”, ”Burning Down Inside”, ”Wings”, ”Strength in Numbers” er fengande unntak, men ellers er låtmaterialet på det jevne pluss, men profesjonelt framført. Ein god konsert likevel, sjølv om publikumstalet hadde minka litt etter H.E.A.T-konserten.

Eit par timar seinare var det klart for melodiprogmetallklubben Seventh Wonder. Desse svenskane har gitt ut tre album til no, og har vist tydelig utvikling på desse tre platene. Den siste er ei konseptplate om ein stakkar i koma, og dette temaet har det da så vitterligen blitt laga plater om før (”stemmer det!” ropar Arjen Lukassen frå slottet sitt i Nederland ein plass). Temaplagiatspøk til side, så har bandet fleire gode låtar på denne sisteplata, dermed blei det progmetall framfor sørstatsrock med ZZ Top klokka halv ni om kvelden denne festivaltorsdagen. Det spela også ei rolle at eg var i følge med ein uttalt superfan av bandet…

Gibson-teltet var relativt folksomt framfor konserten, og bandet entra scena ikledd matchande kvite skjorter og mørke bukser. Kanskje ikkje så veldig metal akkurat det, men dei skiljer seg no i alle fall ut i desse svartkledde dagar. I det første låt starta kom årets første skuffelse. Dette låt ikkje bra inne i dette altfor lille teltet. Bandet har nyansar og detaljar til tusen, og ein vokalist med ei melodiøs og rein stemme. Ingen av delene kom til sin rett. Lyden blei grumsete og støyande, og sjølv om trøkket dels var der, blei dette ingen spesielt god konsertoppleving. Låtutvalet var greit nok, med hovudvekt på det brukbare sistealbumet, men lyden øydela for totalopplevinga. Og så mykje meir er det egentleg ikkje å seie om den konserten.

Joe Lynn Turner og Jürgen Blackmore stod dermed for tur, med andre ord Over the Rainbow; ex-Rainbow-medlemer og Ritchie Blackmore sitt avkom på gitar. Sweden Stage 21:45. Eg hadde på førehand bestemt meg for at dette ikkje kunne slå feil. Og eg kan ikkje skjønne anna enn at dette måtte gjelde mange andre også, så lenge ein visste kva ein gjekk til her, og ikkje irriterte seg over at Jürgen Blackmore kom til å stå som ei saltstøtte (sjekk YouTube), eller at Joe Lynn Turner skulle tolke låtar som opprinneleg hadde Dio-vokal. Og eg blei ikkje skuffa. Hitparade de luxe, det beste frå alle Rainbow-epokar. ”Kill the King”, ”Man on the Silver Mountain”, ”Long Live Rock and Roll”, ”I Surrender”, ”Street of Dreams”, ”All Night Long”, ”Since You’ve Been Gone”. Heilt fantastisk. Dette grensar til eit tributeband, eg er klar over det. Men JLT var faktisk Rainbow-vokalist på store deler av åittitalet, og så lenge fader Ritchie forblir i 1500-talet saman med sin blonde fru, er dette erstatning meir enn bra nok for ei eller anna form for ”ekte” Rainbow. Dette var rett og slett berre artig.

Headliner torsdags kveld var Twisted Sister. På den siste turneen ”i full mundur”, det vil seie at desse godt voksne menneska har tenkt å slutte å kle seg opp som prostituerte transvestittar med særs dårleg smak. Seriøst? Det kan ikkje stemme? Viss det no skulle vise seg å stemme, så var det jo desto viktigare å innfinne seg framfor scena når Dee Snider snerra i gang showet. Twisted Sister har eg aldri klart å få skikkeleg sansen for. Imaget plagar meg ikkje, det er berre moro, men låtmaterialet har alltid forekomme meg som kjedelig. Denne kvelden derimot, kom dei relativt enkle og småsinte festrockelåtane verkeleg til sin rett. Bandet såg også ut til å ha det riktig så fint på scena, og både Dee Snider og gitarist Jay Jay French hadde lange monologar der pepper blei servert der pepper bør serverast. American Idol fekk gjennomgå. Teppeselgarane (!) på festivalen fekk gjennomgå. ”And you guys selling carpets at the back! Oriental carpets? Not metal!” (Sjølsagt var det ikkje teppeselgarar på festivalen. Mr Snider hadde sjølvsagt sett eit skilt der det stod "Oriental mat" på svensk...)Og alle band med manglande originalmedlemer fekk gjennomgå, slik dei fekk av den same Mr Snider på Sweden Rock i 2003 (han har jo eit poeng. Blackfoot, Foreigner, ”Rainbow” og Uriah Heep hadde vel til saman tre originalmedlemer på deling på årets SRFestival…).

Plutseleg er også Lemmy K på scena, saman med Motörhead-kollega Phil Campbell. Stones-schlägeren ”It’s Only Rock n’Roll” blei køyrt gjennom kjøttkverna, etter at Dee S stolt har fortalt om Mick Jagger sin trang til å kaste opp etter å ha høyrt TS-versjonen av låta ein gong på åttitalet. Vidare såg stakkars Lemmy nesten flau ut etter å ha blitt ærbødig takka for å ha tru på Twisted Sister og dradd dei med på turnè når ingen andre såg potensialet for berre hår og sminke. At også Motörhead lenge har operert med kun eitt originalmedlem blei sjølvsagt ikkje nemnt.

”Stay Hungry”-albumet frå 1984 blei spela frå start til slutt, samstundes som det blei god plass til andre hits og godlåtar som ”Under the Blade” (herlig sak! Personlig favoritt!) og ”You Can’t Stop Rock n’Roll”. Dette blei ein storarta konsert, og ei stor positiv overrasking for min del. Ikkje undervurder menn med sminkeskrin!

Sweden Rock Festival 2009 - dag 1

Tid: 3.juni 2009
Stad: Sølvesborg, Sverige
Band: Uriah Heep, Blaze Bayley, Covered Call m.fl.

Finanskrise. Festivalkrise. Konkursar. Ikkje i Sølvesborg. Sweden Rock Festival sel fleire billettar for kvart år, og trekker publikum frå alle verdshjørner. Profilen er stort sett uendra, og dei største namna er framleis gamle traverar, men ved å presentere In Flames som headliner på festivalen sin andre dag tok ein eit lite steg bort frå kravet om stordom frå 70- eller 80-talet for å kunne headline i Sølvesborg. Når i tillegg Satyricon stod øvst på plakaten på oppvarmingsonsdagen i fjor viser dette kanskje at det blir stadig vanskelegare å vere kreativ med headlinerspotane når Scorpions-Whitesnake-Judas Priest-runden er køyrt eit par gongar.


Ei utviding til fire dagars festival har vist seg å fungere som berre det, og dei cirka 10 000 firedagarspassa var tidleg utsolgt. Vi ankom festivalområdet i sekstida, etter fly til København, og tog vidare over grensebrua. Det er like sært kvar gong å vere i Malmø 10 minutt etter at ein er på Kastrup! Reiser ein frå Norge er dette altså ei reiserute som absolutt kan tilrådast. Ikkje spesielt dyrt dersom ein er tidleg ute, og tidsbruken er heller ikkje ille.

Det første bandet vi hadde planlagt å sjå var dermed melodirockerane i Covered Call. Dette er ein gjeng rutinerte svenske musikantar, men bandet er nysamansett og ute med debutplate i desse dagar. Musikken luktar åttitalet og AOR, og melodiøs riffing og refreng er gjennomgangstemaet. Fleire fengande låtar har dei fått mekka saman, deriblant tittelsporet frå den nye plata, ”Money Never Sleeps”, men det tok aldri heilt av. Dei såg rett og slett litt dølle og gamle ut. Og det til tross for at dei er langt yngre enn fleire andre profilar på årets festival som slett ikkje framstod som dølle (les: Dio). Låtane har heller ikkje den store party-faktoren, og bandet ligg nærmare Tyketto og Journey enn Mötley Crüe og Van Halen. Inne i Gibson-teltet, som er festivalen si minste scene, var også lyden litt puslete, i alle fall på denne konserten. Heilt grei konsert med andre ord, og ein ok start på årets festival.

Det neste interessante for min del var utskjelte ex-Iron Maiden-vokalist Blaze Bayley. Og dette blei den første positive overraskinga på årets festival. Lyden på Spendrup Scene (nest minste scene) var god, det var seint på kvelden, lysshowet kom til sin rett, og solomateriale til Blaze låt betre enn på plate. Ei rekke Maiden-låtar blei også henta fram, deriblant ”Man on the Edge”, ”Lord of the Flies”, og den episk-historiske ”The Clansman”, som handlar om skotsk frigjeringskamp. Dette er egentlig ein kjempelåt, som beklagelegvis blei presentert med denne mannen på vokal ein gong på nittitalet. Denne kvelden i Sølvesborg derimot, funka låten som berre det, med same mann bak mikrofonen. Merkeleg det der. Etter låten kom ein ung svenske i bar overkropp (11 om kvelden og 8 grader celsius) ramlande bort til oss og ropte og veiva med armane. ”Jag gråt! Jag gråt! Jag er halvt skotsk! The Clansman! Jag gråt!” Musikk kan gjere så mangt.

Siste band ut denne kvelden var Uriah Heep. Heile èitt originalmedlem er igjen frå oppstarten i 1969, og i følge Wikipedia var der dermed Uriah Heep Mk XIV som gjekk på scena eit kvarter før midnatt. Det er meir enn Deep Purple faktisk. Ny plate har dei gitt ut og. ”Wake the Sleeper” heiter denne, og jaggu trødde dei ikkje til med heile albumet live på Sweden Rock Festival! Dristig. Klassikarar dukka opp innimellom for å halde på publikumet, men spør du meg var set-lista fin den. ”Wake the Sleeper” har fleire godlåtar, som går godt saman med ”July Morning” og ”Gypsy”. ”Tears of the World” er ein personleg favoritt. Det som trakk mest ned på dette tidspunktet var faktisk kulda. Enkelte sentrale klesplagg var blitt pakka for at dei skulle vere lett tilgjengelege, men lure plassar blir ofte litt for lure plassar. Dessutan var dette den kaldaste festivalen i Sølvesborg så lenge eg har frekventert arrangementet (sidan 2003). ”Easy Living” høyrte eg dermed på vei heim til teltet, og den sannsynlege sistelåta ”Lady in Black” kunne eg alltids spele sjølv på kassegitar når eg kom heim. A moll. G. A moll. G. Fin låt. Men det var for kaldt.

Heldigvis hadde eg ein varm sovepose.

Trondheim Rock '09

Tid: Fredag 22.mai 2009
Stad: Trondheim Torg
Band: Dimmu Borgir, Kamelot, Triosphere

Det som i 2008 heitte Trondheim Rock Fæst blir no "berre" presentert som Trondheim Rock. At festivalomgrepet blir verna er eg hjartens einig i, til det er det for få telt og for lite grøntareal i sikte. Dessutan veit jo alle at ein ekte trønder er glad i ein god fæst, så sånn sett var det jo ein høvande tittel Diesel Dahl og compani opererte med i starten. Med eller utan ordet i tittelen veit vi no alle at rockefæst blir det uansett. Medan Thin Lizzy og Def Leppard stod for underhaldninga i fjor, har utvidinga av arrangementet opna døra for ein dag med litt tyngre innslag samstundes som ein har haldt på 1987-nostalgien med Whitesnake og Europe som trekkplaster dagen etter.

Fest(ival)området var i år som i fjor delt i to, med eit eige område for dei som var for små til å nyte alkholens gleder og sorger. På grunn av litt sprik i alder innad i reisefølget plasserte vi oss i dette sistnemnde området, som også var utvida frå i fjor. Dette gjorde lyden inne på dette området betre i forhold til fjoråret, sidan ein ikkje måtte stå altfor langt borte frå midtre del av publikumsområdet. No var det tydelegvis ikkje så viktig at ungdommen fekk høyre og sjå Triosphere, då desse spelte i eit lite telt i motsatt ende av hovudscena, ein god del meter frå inngjerdinga som dei ivrigaste dermed måtte henge over. Så veldig farlig for min del var ikkje dette, Triosphere har nokre ok låtar, mykje teknikk i fingrane til gitarist Marcus Silver, og ein god frontfigur i vokalist/bassist Ida Haukland. Det blir tøft, men ikkje kjempetøft. Uansett litt artig at den tidlegare faste W.A.S.P.-coveren/medleyen var bytta ut med publikumsflørten ”Welcome to the Jungle” for å dra opp stemninga.

Kamelot var det vi først og fremst var der for. Og dei skuffa ikkje. Det går nok med nokre kroner og dollar i pyropotten, men flammar og rock høyrer jo saman. I alle fall saman med den stemningsfulle og pompøse symforocken til Kamelot. Lyden vart gradvis betre utover i konserten, og det virka som vokalist Roy Kahn fra Elverum synest det var gøy å vere på heimebane og prate norsk frå scena. Sikkert litt kjedeleg for resten av bandet som nok ikkje forstod eit ord. No kan det vel hende at ein del av det som blir sagt er relativt planlagt og avtalt på førehand, men det er uansett litt artig at eit hovudsakleg amerikansk band kommuniserer med publikum på klingande austlandsk.

Ein flott konsert blei det, med dynamikk og variasjon. Bandet styrte unna dei reine balladane, men har også rolige og stemningsfulle parti i dei fleste andre låtane. Vakker kvinneleg vokalist var på plass i bakgrunnen, og steig også fram i fokus under ”Ghost Opera”. I tillegg var Epica-vokalist Simone Simons plutseleg på scena for ein duettduell på ”The Haunting”. Eg har ein mistanke om at ho er romatisk involvert med eit bandmedlem, og turnèdeltakar av den grunn. Effektfullt var det uansett. Det same gjald introduksjonen til ”March of Mephisto”. To stilleståande kvinnelege trommeslagarar med bind for augene hamra laus med stikkene før bandet blei med på festen og avslutta ein herleg konsert.

Etter mengden av sinte t-skjorter å dømme var det tydeleg at mange såg fram til den store norske eksportartikkelen Dimmu Borgir. Det varte og det rakk før bandet kom på scena, med diverse lyd- og linjesjekkingar og opphenging av ein detaljert back-drop med ei brystfager geit og satan veit kva som førebelse høgdepunkt. Då vinnarane av dagens kostymeball endeleg entra podiet eksploderte i alle fall venstre og yngste del av publikum. Lyden var skrudd kraftig opp frå nivået Kamelot fekk lov til å bruke, og det var heller ikkje no spart på pyro og røyk. Effekten var imponerande. Eit kjempetrøkk, rett og slett. Bandet er verdsmeistrar innan sin sjanger, i alle fall med tanke på popularitet og salstal, og stod fram som eit profesjonelt orkester. Sjølvsagt krev den brutale vokalen litt tilvenjing, men utover det inneheld musikken melodiar, riff og stemningar som appellerer til langt fleire enn inneslutta og sinte satanistar. Dette er black-metal-pop. Artig er det også at dette skjer midt i Trondheim sentrum på ein mild vårdag. Lurer på om gratisgjestane på uterestaurantane bak gjerdet lot seg fascinere eller irritere, eller rett og slett sat og digga. Dei høyrte godt kva som føregjekk i alle fall.

Sjølv kjenner eg ikkje bandet sitt materiale godt nok til at det var så veldig interessant å stå heile konserten. Eit fascinerande show, trøkk, pyro og fengande rifferi var ikkje nok til å halde på meg lenger enn ein halvtimes tid. Det var uansett Kamelot som var årsaken til turen til Trondheim torg.

Drivstoff Dahl har allereie lova tre-dagers-fæst til neste år, så vi ser med spenning fram til kva som skjer i Olav Tryggvason sitt åsyn om eit års tid.

Sandnes Rock Fest

Tid: 21.mai 2009
Stad: Ruten, Sandnes
Program: Whitesnake, Dokken m.fl.

Etter at Classic Rock Festival satsa over evne og tryna med nasa først ned i konkursgrusen, klarte likevel ein gjeng rockeentusiastar å stable på beina ein slags festival på ruinane etter nemnde CRF. Ei salig blanding av artistar blei det, Jørn Lande, DDE, Hanne Boel, Surferosa og Nazareth, og altså åttitalsduoen Whitesnake/Dokken på første dag - torsdag 21.mai.

Tre-fire lokale band åpna festivalen, men det rakk vi dessverre ikkje å få med oss. Planen var å høyre litt av Toxic, men ankomst klokka åtte var tydelegvis ikkje tidsnok for det. "Festivalen opnar kl 1700, og er ferdig kl 0100 kvar dag" stod det på festivalen si nettside, og banda skulle spele i rekkefølga dei stod i. Seks band. Whitesnake, Dokken og Toxic øverst. Etter mine resonnement burde det tilseie startklokkesletta 23:00, 21:30 og 20:00 for desse tre siste band. Men neida. Dokken starta idet vi steig av bussen frå Stavanger, presis klokka 20, med "Kiss of Death". Flott at de klarte å stable på beina ein festival på så kort tid, folkens. Det var imponerande. Men sett opp ein tidsplan som ein kan planlegge utifrå neste gong. Det er vanleg på festivalar.

Men, altså, Dokken. "Kiss of Death". "The Hunter", "Just Got Lucky", "Into The Fire", "Paris is Burning", "Alone again", "Tooth And Nail". Hitane kom på rekke og rad. Og bandet storkoste seg såg det ut som. Småprat og tøys og tull. Regnet holdt seg stort sett unna, men publikum tok vel ikkje heilt av. Etter at bandet gjekk av scena første gong var det heile to stykker, underteikna inkludert, som heva stemma ørlite grann for å spørre pent om eit ekstranummer. Det var visst nok. "In My Dreams" avslutta dermed Dokken sitt sett, og ein starta å sjå fram til Whitesnake.

Coverdale & co plukka er stolte over fjorårets comeback-album, og plukka denne kvelden "Can You Hear the Wind Blow", "Lay Down Your Love" og, dersom ikkje hukommelsen min leikar med meg, "Best Years" frå denne plata. Greit nok, plata er bra den. Men det som er artig er at den no blir promotert med andre låtar live enn i fjor på omtrent same tid. Eller kanskje alle låtane går på rundgang på kvar konsert? Nokon andre får sjekke dette opp på nettet. Eg har ikkje tid.

Hitlåtane måtte uansett vere med. Ingen Whitesnake-aften utan kjærleikstrioen "Ain't No Love (in the heart of the city", "Love Ain't No Stranger" og "Is This Love". "Bad Boys" var også tilbake i settet, og "Give Me All Your Love" dukka også opp. I ein akustisk seksjon omtrent midtvegs blei også 20-års-jubileet for "Slip Of The Tongue" markert med ein nedstrippa versjon av "The Deeper The Love". Gitarist Doug Aldrich er eit unikum både med straum og utan, dermed låter dette svært så vakkert, sjølv om ikkje alle blant publikum var like interessert i å følge med. Spør du meg kunne dei også like gjerne spela den med fullt orkester, men den har vel for mykje 1989-feel over seg (1989-sounden er jo som alle sjølvsagt veit mykje meir pompøs og ekkel enn 1987-sounden ... Dette er jo grunnen til at fem låtar frå albumet "1987" får lov til å bli med på leiken, men berre altså berre ein halv frå etterfølgaren).

Regnet lava etter kvart ned, og det byrja mørkne. Alle som hadde skjønt at dette var ein rockekonsert og dermed hadde valgt skinn framfor gortex eller det som verre var, blei dermed våte. Dette gav ein naturlegvis blanke i. Mørket og regnet skapte faktisk ei deilig ramme for sexy Coverdale og kompaniet hans av blueshardrocksoldatar, og når bandet traska inn igjen til "Here I Go Again" og "Fool For Your Loving" som ekstranummer blei kvelden komplett. Flotte saker. Og som ikkje det var nok så kom det jamen susande ei ihjelslått trommestikke frå Chris Frazier rett i dei utstrakte armane til underteikna. Dokumentasjon er vedlagt.