Sweden Rock Festival 2009 - dag 2

Tid: 4.juni 2009
Stad: Sølvesborg, Sverige
Band: Twisted Sister, Over the Rainbow, Seventh Wonder, Tyketto, H.E.A.T, m.fl.


Dette skulle vise seg å bli ein bra dag, med fire svært gode konsertar, samt ein heller mindre mindreverdig ein. Først på programmet denne dagen stod for vår del ein tur til Sølvesborg by for ein liten handlerunde. Dette skulle vise seg å ta vesentleg lenger tid enn planlagt, då trafikken stod bom fast på vegen tilbake i to-tre-tida. Skyttelbussen som skulle frakte festivalgjestane tilbake til festivalen kom først ein time forsinka, noko som sjølvsagt hadde medført at talet på ventande sjeler var langt over det som det normalt er plass til i ein buss. Dermed tok det også ei halv æve å trykke alle inn i bussen, og det tok ei kvart æve å stå i trafikkork på køyreturen tilbake. Har festivalen vokst seg for stor for vegane inn til Sølvesborg mon tro? Kanskje ein kan legge inn eit par ekstra, provisoriske køyrefelt på motorvegen inn til byen akkurat første helga i juni?

For min del kom panikken likevel aldri, då eg hadde god tid til mine hovudband denne dagen. Men bussen inneholdt nok ein del skuffa stakkarar som hadde tenkt å sjå Volbeat. Gjennomsnittsband, spør du meg, men det hadde kanskje vore artig å sett live. Nye sjansar kjem nok. Dagens første konsert blei dermed dei nye svenske yndlingane H.E.A.T, som stammar frå Upplands Väsby, noko alle veit er der Joey Tempest og compani leika cowboy og indianar på seksti-/syttitalet. Det har altså gått med dei slik det måtte gå. Vi har fått Europe II! Og jamen er dei ikkje fullt på høgde med sine barndomsheltar, i alle fall når ein ser på evne til å lage catchy og melodiøs gladhardrock. Eit fargesprakande scenepåkledning går dei også for, med trange bukser til. Dette her er ikkje Nick Cave, for å seie det sånn. Leik og moro.

Etter deltaking i den svenske delfinalen i årets Eurovision-tävling blei nok bandet kjent for litt fleire enn det tilfellet var i fjor, når gjengen også splela på SRF, men da inne i Gibson-telten, dessverre samstundes som Avantasia (nedprioritert i fjor for min del altså). Dermed var publikumsoppmøtet godt, klokka 16:00 framfor Spendrups Stage. ”There for You” er førstelåt ut på debutalbumet, og også førstelåt ut på konserten. Dette funka som berre det. Bandet koste seg på scena, og etter kvart blei sånn cirka heile debutalbumet framført. Låtane sat godt, og dei er også av høg kvalitet innan sin sjanger.

Ellers så er framleis bandet i krysningspunktet mellom å vere jyplingar på veg oppover The Ladder of Fame, og halvrutinerte og scenevante folk. For sjølv om dei er rundt 22 år gamle har bandet spela ein imponerande mengde gigs dei siste to åra, turnert med tyskarane i Edguy, og fleire av medlemmene spelte også Iron Maiden-inspirerte saker på Sweden Rock i 2004 under namnet Trading Fate. På rutinert vis blir allsang frå publikum dradd i gang på ein langtrukken versjon av den fengande ”Late Night Lady” mot slutten av konserten, og vi er da med på det. Samstundes sleit faktisk vokalist Kenny Leckremo litt med å nå opp til den høgfrekvente ulinga frå plata, men han fekk jo sjølvsagt korehjelp som berre det.

Veldig artig konsert var det uansett, med låtar som på den eine sida er utdatert, men som likevel låter frikst og freidig. Ei reindyrking av alle dei mest utskjelte elementa frå 1989, gjennomført på coolast tenkeleg måte, og definitivt ikkje utført av gamle gubbar. ..

Tyketto etterfulgte H.E.A.T på Spendrups Stage. Dette gjengen platedebuterte i 1991, med det ein kan kalle ein nedtona versjon av festrocken frå slutten av åttitalet. Det obligatoriske giganthåret var den gongen sjølvsagt på plass, men ellers har dette aldri vore eit band med image og ekstravaganse i førstegir. Som årstalet viser var timing ikkje Tyketto si sterke side, og suksessen blei avgrensa av Seattle-surmulerane sin motvilje mot festrock og store refreng på starten av nittitalet. Etter litt om og men dei siste åra blei bandet gjenforent i fjor, og det var ein tent forsamling som entra scena presis klokka 17:00. Vokalist Danny Vaughn har energi og stemmekraft (og hår!) meir enn nok til å bere bandet, sjølv om låtmaterialet er litt traust. Å samanlikne Tyketto med H.E.A.T er på dette tidpunktet veldig nærliggande, og der H.E.A.T manglar litt rutine og vokalkraft,men har knallåtar, er situasjonen totalt motsatt med Tyketto. ”Forever Young”, ”Burning Down Inside”, ”Wings”, ”Strength in Numbers” er fengande unntak, men ellers er låtmaterialet på det jevne pluss, men profesjonelt framført. Ein god konsert likevel, sjølv om publikumstalet hadde minka litt etter H.E.A.T-konserten.

Eit par timar seinare var det klart for melodiprogmetallklubben Seventh Wonder. Desse svenskane har gitt ut tre album til no, og har vist tydelig utvikling på desse tre platene. Den siste er ei konseptplate om ein stakkar i koma, og dette temaet har det da så vitterligen blitt laga plater om før (”stemmer det!” ropar Arjen Lukassen frå slottet sitt i Nederland ein plass). Temaplagiatspøk til side, så har bandet fleire gode låtar på denne sisteplata, dermed blei det progmetall framfor sørstatsrock med ZZ Top klokka halv ni om kvelden denne festivaltorsdagen. Det spela også ei rolle at eg var i følge med ein uttalt superfan av bandet…

Gibson-teltet var relativt folksomt framfor konserten, og bandet entra scena ikledd matchande kvite skjorter og mørke bukser. Kanskje ikkje så veldig metal akkurat det, men dei skiljer seg no i alle fall ut i desse svartkledde dagar. I det første låt starta kom årets første skuffelse. Dette låt ikkje bra inne i dette altfor lille teltet. Bandet har nyansar og detaljar til tusen, og ein vokalist med ei melodiøs og rein stemme. Ingen av delene kom til sin rett. Lyden blei grumsete og støyande, og sjølv om trøkket dels var der, blei dette ingen spesielt god konsertoppleving. Låtutvalet var greit nok, med hovudvekt på det brukbare sistealbumet, men lyden øydela for totalopplevinga. Og så mykje meir er det egentleg ikkje å seie om den konserten.

Joe Lynn Turner og Jürgen Blackmore stod dermed for tur, med andre ord Over the Rainbow; ex-Rainbow-medlemer og Ritchie Blackmore sitt avkom på gitar. Sweden Stage 21:45. Eg hadde på førehand bestemt meg for at dette ikkje kunne slå feil. Og eg kan ikkje skjønne anna enn at dette måtte gjelde mange andre også, så lenge ein visste kva ein gjekk til her, og ikkje irriterte seg over at Jürgen Blackmore kom til å stå som ei saltstøtte (sjekk YouTube), eller at Joe Lynn Turner skulle tolke låtar som opprinneleg hadde Dio-vokal. Og eg blei ikkje skuffa. Hitparade de luxe, det beste frå alle Rainbow-epokar. ”Kill the King”, ”Man on the Silver Mountain”, ”Long Live Rock and Roll”, ”I Surrender”, ”Street of Dreams”, ”All Night Long”, ”Since You’ve Been Gone”. Heilt fantastisk. Dette grensar til eit tributeband, eg er klar over det. Men JLT var faktisk Rainbow-vokalist på store deler av åittitalet, og så lenge fader Ritchie forblir i 1500-talet saman med sin blonde fru, er dette erstatning meir enn bra nok for ei eller anna form for ”ekte” Rainbow. Dette var rett og slett berre artig.

Headliner torsdags kveld var Twisted Sister. På den siste turneen ”i full mundur”, det vil seie at desse godt voksne menneska har tenkt å slutte å kle seg opp som prostituerte transvestittar med særs dårleg smak. Seriøst? Det kan ikkje stemme? Viss det no skulle vise seg å stemme, så var det jo desto viktigare å innfinne seg framfor scena når Dee Snider snerra i gang showet. Twisted Sister har eg aldri klart å få skikkeleg sansen for. Imaget plagar meg ikkje, det er berre moro, men låtmaterialet har alltid forekomme meg som kjedelig. Denne kvelden derimot, kom dei relativt enkle og småsinte festrockelåtane verkeleg til sin rett. Bandet såg også ut til å ha det riktig så fint på scena, og både Dee Snider og gitarist Jay Jay French hadde lange monologar der pepper blei servert der pepper bør serverast. American Idol fekk gjennomgå. Teppeselgarane (!) på festivalen fekk gjennomgå. ”And you guys selling carpets at the back! Oriental carpets? Not metal!” (Sjølsagt var det ikkje teppeselgarar på festivalen. Mr Snider hadde sjølvsagt sett eit skilt der det stod "Oriental mat" på svensk...)Og alle band med manglande originalmedlemer fekk gjennomgå, slik dei fekk av den same Mr Snider på Sweden Rock i 2003 (han har jo eit poeng. Blackfoot, Foreigner, ”Rainbow” og Uriah Heep hadde vel til saman tre originalmedlemer på deling på årets SRFestival…).

Plutseleg er også Lemmy K på scena, saman med Motörhead-kollega Phil Campbell. Stones-schlägeren ”It’s Only Rock n’Roll” blei køyrt gjennom kjøttkverna, etter at Dee S stolt har fortalt om Mick Jagger sin trang til å kaste opp etter å ha høyrt TS-versjonen av låta ein gong på åttitalet. Vidare såg stakkars Lemmy nesten flau ut etter å ha blitt ærbødig takka for å ha tru på Twisted Sister og dradd dei med på turnè når ingen andre såg potensialet for berre hår og sminke. At også Motörhead lenge har operert med kun eitt originalmedlem blei sjølvsagt ikkje nemnt.

”Stay Hungry”-albumet frå 1984 blei spela frå start til slutt, samstundes som det blei god plass til andre hits og godlåtar som ”Under the Blade” (herlig sak! Personlig favoritt!) og ”You Can’t Stop Rock n’Roll”. Dette blei ein storarta konsert, og ei stor positiv overrasking for min del. Ikkje undervurder menn med sminkeskrin!