Stad: Sölvesborg, Sverige.
Program: Heaven & Hell, Europe, Hot Leg, Electric Boys, Journey, Stormzone m.fl.
På papiret var det eit sterkt program Sweden Rock –gjengen hadde satt saman for siste dag av 2009-festivalen. Det beste på årets program var også spart til slutt; den lille mannen med den store stemma saman med riffmeisteren med to fingertuppar i manko. Og jamen blei det ikkje litt betre vèr enn dei tre foregåande dagane også.
Men før dette var det ei rekke langhåra menn som skulle i elden. Ripper Owens høyrer ikkje til i denne gruppa, men han var funnen ein festivalspot verdig likevel. Mannen har ei fortid både i Judas Priest og Iced Earth, og står no stødig på eigne bein. Ei god klassisk metal-stemme har han også, så han gjorde ein grei jobb med å vekke opp søvnige festivalgjester idet føremiddag blei til ettermiddag på festivalen sin siste dag.
Nordirske Stormzone skulle deretter underhalde på Zeppelin Stage. Vokalist John Harv Harbison er ein rutinert fyr, og sjølv om bandet er relativt nytt, består det av folk som har vore med i gamet ei stund. Debutalbumet blei utgjeve i 2007 (”Caught in the Act”), og er ei god samling av melodiøs hardrock. Inspirasjonen er tydeleg henta frå både britisk hardrock à la Deep Purple og Rainbow, men også frå den glattpolerte amerikanske varianten frå andre halvdel av åttitalet. På Sweden Rock 2009 gav Stormzone blaffen i debuten, og fylte timen sin med nytt og ikkje-utgjeve materiale. I skrivande stund er vel oppfølgaralbumet framleis ikkje utgitt. Eit noko spesielt val kanskje, men når bandet er såpass ferskt blir det ikkje det same som når band som Uriah Heep stolar blindt på nye album til fordel for gamle hits. Dei nye låtane var merkbart hardare enn dei på 2007-albumet, men høyrdest likevel ut som ei naturleg vidareføring av stilen frå debuten. Bandet hausta god respons frå det noko fåtalla publikum, og såg ut til å stortrivast. Etter dette blei det ein konsertpause med innlagt bodshopping og det som høyrer til, før vi returnerte til festivalområdet rundt klokka halv fem.
Det er godt mogeleg at det bandet som samla den største publikumsmengda i år var dei amerikanske AOR-veteranane Journey. Sletta var stappfull av menneske som alle var vendt mot Festival Stage mellom klokka seks og halv åtte om kvelden. Eit ekstra spenningsmoment var kan hende om den nye vokalisten Arnel Pineda, direkte frå YouTube (sann historie: bandet kom på sporet av mannen etter å ha sett han synge Journey-låtar på YouTube), skulle vise seg å vere jobben verdig. Ein liten filipiner, ei stor scene, eit stort band med store (eller svulstige om du vil) låtar, og kanskje 25 000 hardrockfans som publikum. Fiksa han det? Jada. Mannen er ingen Dave Lee Roth, han showar minst mogeleg, og har ingen teite stage-raps mellom låtane. Men han hadde likevel publikum i si lille hule hand, og sang Journey-hits som om han aldri hadde gjort noko anna. Og hits er noko dette bandet har i fleng, sjølv om dei unekteleg har hatt mest suksess på andre sida av Atlanteren. Laber turnèverksemd i Europa har nok spela ei rolle i så måte, men det kan no sjå ut som om dette er i ferd med å endre seg. Dette er ikkje noko ”one-hit-wonder-band”, slik ein svensk journalist presterte å skrive i forkant av festivalen. ”Don’t Stop Believing” er ein fantastisk låt, men dette bandet har mykje meir enn denne tåreframkallande hymnen å by på. ”Never Walk Away”, ”Ask the Lonely”, ”Wheels In the Sky”, ”Any Way You Want It”, og den enda meir sentimentale, men akk så vakre ”Faithfully”. Eg skal innrømme at ikkje alt fenger like mykje, og konserten hadde også sine mindre minneverdige parti, men samstundes framviste dei andre stunder melodiøs rock i si perfekte form. I sum var dette absolutt godkjent og vel så det frå Journey, som forhåpentlegvis ikkje gir seg med det aller første.
Rundt tiårsskiftet mellom 80- og 90-talet var det in med ein musikalsk sjanger som blei døypt Funk Metal. Diverse band har i ettertid blitt meir eller mindre stappa inn i Funk Metal-båsen, det vere seg allt frå Red Hot Chili Peppers, via Faith No More, til Extreme, og altså svenske Electric Boys. . Etter at trenden gjekk over, og Electric Boys drog ut straumen i løpet av andre halvdel av nittitalet har medlemene sysla med sitt her og der; gitarist Connie Bloom hang med Michael Monroe i Hanoi Rocks fram til dei takka for seg tidligare i år. Dette var dermed utslagsgjevande for at det no var duka for Electric Boys-reunion på Sweden Rock Festival 2009. Bandet hadde mellom anna ein hit med låta ”All Hips And Lips”, som kan minne om Warrant sin ”Cherry Pie”, og har også ein del andre brukbare låtar, både funky shit og meir tunge riff. Problemet var berre at dette blei dørgande kjedeleg live. Eg har litt problem med å setje fingeren på kva det var, men lyden kunne definitivt vore betre. Instrumenta blei høyrt, men på ein irriterande måte litt for mykje kva for seg og i stakkarsleg einsemd. Det jamne og tighte lyden mangla. Låtmaterialet falt også unekteleg gjennom i ein slik setting. Kvar for seg er fleire av låtane brukbare på ei speleliste saman med andre nye ting ein sjekker ut før ein festival,men 15 låtar med Electric Boys på rappen blei rett og slett for traust. Men no høyrde eg heller ikkje 15 låtar. Det blei kanskje 7-8 stk, og så tusla vi bort og høyrte på Forbidden i 10 minutt, før det blei ein campingstolpause før neste viktige konsert. Ein liten nedtur, med andre ord, men det var meir å sjå fram til denne kvelden.
Årets mest kjipe kollisjon stod deretter for tur. Dream Theater på Festival Stage samstundes som Hot Leg på Zeppelin Stage. Dette høyrest kanskje ut som ei merkeleg problemstilling. Kven vil vel gå glipp av progmetallen sine verdsmeistrar framføre eit spesialsnekra festivalsett som nest siste band på festivalen si største scene på festivalen sin siste dag? Tja. Dream Theater-fan er eg ikkje. På eit anna tidspunkt hadde kanskje ein Dream Theater-konsert blitt sett fram til på ein anna måte, men der og då frista det meir med Justin Hawkins-fronta Hot Leg på ei mindre scene før dei siste svette tre-fire timane i selskap med brorparten av festivalgjestane, Europe og Heaven & Hell. Som nemnt i ein tidlegare blogg var The Darkness eit akkurat nok utskjelt band til at det låt heilt fabelaktig i mine øyrer. Dermed tusla vi bort på konsert med ex-Darkness falsettomeister Hawkins.
Før Hawkins og compani entra scena fekk vi streng beskjed av konferansieren om ikkje å nemne ”his former band”. Med andre ord var det fritt fram for dei som måtte ønske å terge fyren. Men så ondskapsfulle er vi jo ikkje. Dermed var det duka for årets sceneentrè. For der kom faktisk den ekstravagante vokalisten og gitaristen snublande på krykker. Ja, krykker. Kva stakkaren har gjort seg får andre finne ut. Men han gjennomførte i alle fall konserten med det som såg ut til å vere ein høgre fot i gips (sjå bilete). Sei kva du vil om fyren, men det finnast nok frontfigurar rundt omkring som hadde avlyst konsertar for mindre. Men nok om det. No hadde eg ei viss forventning til konserten, Hawkins er jo tross alt cool som få (sjølvsagt er det delte meiningar om dette, men det gjer han jo endå coolare). Samstundes grensar ein del av låtane på Hot Leg sin albumdebut litt vel mykje mot glampop heller enn –rock. Dette gjaldt ikkje i konsertsamanheng. Framført på scene blei låtane rocka akkurat passe opp, og i kombinasjon med fengande hooks og refreng låt det herlig og forfriskande. Dream Theater kjem til Oslo i haust, så eg får sjå kva behovet for matterock er på det tidspunkt. Denne kvelden angra eg ikkje på prioriteringa.
Europe hadde fått æra av å vere nest siste band ut på årets festival. No til dags spelar jo denne gjengen kor som helst, men det er på denne festivalen dei verkeleg er på heimebane. Dette publikumet ventar på ”Seven Door Hotel” og ”Scream of Anger”, ikkje den ihjelspela synthriffsaken som vi alle kjenner så godt. Den kom den og sjølvsagt. Som siste nummer. Og allsangen runga. Men det gjorde den tidlegare og. Bandet plukka frå heile karriera, med dei to nemnde låtane som representantar for dei tidlege albuma. ”Cherokee” og ”Rock the Night” var sjølvsagt med. Det same var låta som framkalte årets allsang på festivalen, i akkustisk versjon. ”Caaaaarieee!” Ein høyrde meir av sidemannen enn av Joey Tempest, men det er jo ein underhaldningsverdi i det også. Overraskande mange låtar frå ”Out of This World” blei framført, tatt I betraktning at John Norum ikkje bidrog på denne plata. ”Sign of the Times”, ”Let the Good Times Rock”, ”Superstitious”. Og sjølvsagt blei nyare låtar fletta inn, dei fleste tidleg i settet. ”Start From the Dark” og ”Always the Pretender”, frå kvar av dei to platene dei har gitt ut etter tilbakekomsten, er faktisk brukbare låtar, og så lenge bandet veit å avgrense mengden nytt materiale funkar blandinga fint. Det einaste minuset er at dei absolutt skal presse inn ein flunkande ny låt som ein av dei tre siste låtane på heile konserten. Men crescendo blir det jo uansett, når dei har verdas mest kjende synthriff å avslutte konserten med. Bandet var i god form, og leverte ein finfin konsert. At dei framleis gir ut og har tru på nytt materiale viser at dei ikkje ønsker å surfe på gammal suksess, samstundes som dei ikkje gløymer kvifor folk veit kven dei er i utganspunktet.
Sisteband ut var Heaven and Hell, som er 1992-utgåva av Black Sabbath (og med unntak av trommis Vinny Appice, 1980-utgåva av Sabbath). Det vil seie med Ronnie James Dio på vokal. Etter ein suksessturnè for to år sidan har denne gjengen spela inn ny plate, og fleire låtar frå denne fekk plass på set lista, saman med kjende og kjære godbitar frå ”Heaven and Hell” (1980), ”Mob Rules” (1981) og ”Dehumanizer” (1992). Og dei glei rett inn. ”Bible Black” er ein herlig og tung sak med dyster atmosfære og kvalitetsriffing slik kun Tomy Iommi kan, og i tillegg framførte bandet ”Follow the Tears” og ”Fear” frå den nye plata. Samanlikna med festival-setlista frå to år tilbake var det ellers lite utskifting av låtar.”Sign of the Southers Cross” og ”Voodoo” var luka bort, og inn kom ”Time Machine” frå ”Dehumanizer”, saman med dei tre nye låtane. I sum blei det dermed ein mindre andel av låtar frå dei to første albuma, noko som i mine øyrer ikkje heva kvaliteten på settet. Det er sjølvsagt spennnande med utskifting av låtar, og det er ei bra plate dei har levert, men det hadde jo blitt plass til eit par låtar til dersom ein ikkje skulle tvære ut ”Heaven and Hell” i 15-20 minutt, og absolutt måtte presse inn ein uinteressant trommesolo. Kva med ”Wishing Well” eller ”Lady Evil” frå ”Heaven and Hell”-albumet? Eller ein av dei ovannemnde (”Sign…” eller ”Voodoo”?).
Men dette blir i bunn og grunn kritikk på detaljnivå. ”The Mob Rules”, ”Children of the Sea”, ”Die Young”, ”Heaven and Hell” og ”Neon Knights” som ekstranummer. Det blir ikkje betre enn dette. Framført på profesjonelt og kraftfullt vis. Når skal egentlig den mannen få problem med sangstemma? Han er sjuogseksti!
Skumle kulissar, mørke, tunge riff og Mannen Med Stemma. Ei verdig avslutning på årets festival. Det regna litt og var noko kaldt i løpet av dei fire dagane, men det var også ei rekke herlige konsertar, som det alltid er i Sölvesborg i starten av juni.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar