Sweden Rock Festival 2009 - dag 3

Tid: 5.juni 2009.
Stad: Sölvesborg, Sverige.
Program: Foreigner, UFO, Demon, Lita Ford, Thor m.fl.

“I am mighty Thor! I will bend this steel bar with my teeth!” Og jaggu gjorde han det ikkje og. Kanadiske Thor er ein kuriositet, men ein kuriositet med ein viss kultstatus, så det var artig å ha sett denne ein-gong-body buideren gjenta det han fekk bittelitt merksemd for på åttitalet. Ein vikinghjelm blei sendt opp frå publikum, og dette var sjølvsagt ei gåve som blei mottatt med takk. Hjelmen kom på, og vår helt kunne plutseleg vere ”a true viking” i tillegg til Sterk Mann. Musikken var erketradisjonell 1985-heavy metal i Accept-/Priest-tradisjon, og totalpakken blei dermed heilt grei startunderhaldning klokka 12:00 på dag tre av årets festival.

Planen vidare var å kikke litt på Jon Oliva’s Pain på hovudscena, men dette gav vi opp etter tre-fire låtar. Jon Oliva har ein solid backkatalog av fine Savatage-låtar og eige materiale å plukka av, og dette kunne blitt ein ok konsert. Men lyden var skrudd latterleg høgt opp, med altfor mykje diskant. Lang avstand frå scena hjalp ingenting. Det blei berre masete. Så ivrig var eg ikkje på å sjå Jon sin smerte smurt utover sletta, så det blei i staden ein pustepause før eksen til Nikki Sixx sitt comeback.

Lita Ford har budd på ei øde øy med mann og barn i ei årrekke, og tatt avstand frå alt som har med råkkenråll og gjere. Med internett kom maset frå gamle fans, og Fru Ford returnerte dermed til rampelyset for turnè og etter kvart ny plate. Pakken Lita Ford bestod for 25 år sidan av blond berte med el.gitar, ein duett med Ozzy Osbourne, og forhold med profilerte tøffingar som Nikki Sixx og Chris Holmes (W.A.S.P.). For all del, ho har fleire ok låtar, men solgte vel nokre plater på finfine albumcover. Ei særprega stemme kan ein også seie at ho hadde, men at ho var ein stor vokalist er det vel få som vil hevde. 15 års kvile burde dermed ha gjort stemma til Lita godt, eller kva? Nei, det er vel kanskje ikkje akkurat slik det fungerer. Dermed sleit vår kvinne litt med dei høge notane på Festival Stage denne fredagskvelden i Sölvesborg. I tillegg har ho ikkje låtmateriale til å rettferdiggjere ein og ein halv times konsert. Allsongen kom sjølvsagt på ”Kiss Me Deadly” og ”Close My Eyes Forever”, og alt i alt blei dette også ein småartig konsert. Men ikkje noko meir.

Britane i Demon fekk dermed æra av å bli observert av underteikna det siste kvarteret av konserten sin, og gjorde eit godt inntrykk. Vi fekk med oss ”Sign of a Madman” og ”One Helluva Night”, og gutta spelte tight og stødig. Bandnemnet skulle tilseie flammar og sinte brøl frå scena, men i staden fekk vi servert gutta-boys-hardrock frå 1982 (kan samanliknast med Judas Priest og Saxon frå same periode; tenk ”Denim and Leather”) og småtrauste scenepåkledningar.Vokalist Dave Hill laga nokre skumle demongrimasjer med vidåpne auger og zombieaktig gange, men det gav snarare assosiasjonar til John Cleese enn til levande døde.

Dagens ekle kollisjon var satt opp til å inntreffe kvart over seks, då UFO og Kamelot skulle gå på scena samstundes. Kamelot såg vi i Trondheim eit par veker tidligare, og er også eit band eg har sett fleire gongar før. Dermed blei det kun opningslåta med Roy Khan før vi rusla bort til Sweden Stage og eit UFO som stadig held koken. Dette var ein av konsertane eg hadde sett ein del fram til, og bandet serverte fleire tidlause godlåtar. Dessverre blei konsertopplevinga meir og meir øydelagt av nedbør som gradvis tiltok i styrke. Utan noko form for vern mot regnet lett tilgjengeleg søkte vi tilflukt drøyt halvvegs uti konserten. ”Doctor Doctor” fekk gå sin gang utan meg.

Etter ein halvtime under partytelttak hadde regnet tilsynelatande gitt seg for dagen, og det var klart for Foreigner. Eller ”Foreigner” viss ein skal byrja å telle originalmedlemer. Lou Gramm har i fleire år haldt seg borte frå musikkbransjen av helsemessige årsaker (han er tilbake med eit nytt prosjekt i desse dagar), så dagens Foreigner-vokalist heiter Kelly Hansen. Hansen har ei fortid i det mindre kjente åttitalsbandet Hurricane, eit band som også noverande Whitesnake-gitarist Doug Aldrich var innom. Bassist er Jeff Pilson (ex-Dokken). Med andre ord står gitarist Mick Jones for den raude tråden tilbake til åttitalet, og han har kasta fiskesnøret uti heavyrock-dammen når han skulle setje saman dagens utgåve av Foreigner. Kva er så resultatet? Jo, det er eit svært så rocka Foreigner som turnerer med ei god samling hitlåtar i bagasjen. Kraftfulle framføringar av ”Juke Box Hero”, ”Hot Blooded”, ”Head Games” og ”Cold as Ice” funka som berre det på Festival Stage, og dette blei ein konsert med appell til ei breidt publikum. Her koste både tøffingane og puslingane seg. Kelly Hansen har stemma i behold og vel så det, og han rocka også opp konserten med sine ”Come on you motherfuckers, raise those hands in the air”.

Sjølvsagt kom den som siste låt av ordinært sett, sangen som egentlig ikkje høyrer heime på ein hardrockfestival. Men på ein merkverdig måte gjorde den det likevel. ”I know you can show me!” messa Hansen, og allsangen tok aldri slutt. Med solnedgangen i bakgrunnen blei det nesten for mykje kliss. Men berre nesten.

Motörhead og In Flames var dagens hovudattraksjonar. Sistnemnde band vil aldri blant mine favorittar, og Motörhead har eg fått med meg eit par gongar før. For all del, eit bra band, men eit veldig nært forhold til Lemmy & co har eg aldri hatt. Omsynet til sliten teltsambuar telte også med i vurderinga som gjorde at dette dermed vart kvelden med tidleg tilbaketrekning for å lade opp til festivalavslutninga dagen etter.