Konsert: Mötley Crüe

Tid: 8.juni 2009.
Stad: Bergenshallen, Bergen

Bergen har dei siste åra blitt ein førsteklasses konsertby. At byen var einaste stopp i Norge i år for The Crüe er nok eit bevis på det. Lokale Audrey Horne og svenske Hardcore Superstar var oppvarming, og billetten sa konsertstart kl 20:00. Dette må ha blitt gjennomført rimeleg presist, for når vi kom 25 minutt seinare var Audrey Horne ferdige. Og etter ikkje lange pausen var også neste-band-ut i gang. At gjengen i Hardcore Superstar har digga Mötley i oppveksten skin lang vei, anten ein rettar fokus mot image eller musikk. Flinke innan for sjangeren er dei også. Sleazy og grisete punk-hardrock med feite og allropsvenlige refreng. Perfekt oppvarming for læremeistrane sine med andre ord.

Lange settet fekk ikkje svenskane heller, og dermed var det berre å vente på hovudattraksjonen. Ikkje veit eg om det var nødvendig med all den tida Crüe-crewet fekk til å klargjere scena, men dersom mogeleg hadde vore veldig kjekt om begge dei to oppvarmingsbanda hadde fått lov til å halde på litt lenger. Spesielt når det gjeld svenske kameratar hadde det gjort seg med eit par låtar til. Men no fekk dei ikkje det, og sceneshowet den neste timen bestod av eit digert laken framfor scena (sjenerte ryddemannskap kanskje? Eller for dramatisk effekt...)

Omsider fall lakenet ned og openberra hedonistane våre som spruta "Kickstart My Heart" og deretter "Wild Side" utover bergenspublikummet. Ein perfekt og energifylt opning. Kanskje for energifylt, for etter fire låtar var det visst nødvendig med ein pause, og Mick Mars fekk vise fram dei nye Hendrix-riffa han hadde lært seg. Relativt uinteressant. Men tru det eller ei så er det faktisk ein paradoksal underhaldningsverdi i at dette kobbelet med eks-narkomane som på mirakuløst vis har holdt seg i live må sette seg nedpå litt etter eit kvarters konsert.

Pausen gjorde godt, og Mötley returnerte med den eine schlägeren etter den andre. To låtar frå sistealbumet "Saints of Los Angeles" var det også gjort plass til; tittelsporet, som hadde glidd rett inn på "Dr Feelgood", og "Motherf***** of the Year". Ellers kom den nærmast obligatoriske rekka med "Girls, Girls, Girls", "Live Wire", "Shout at the Devil" og "Dr Feelgood". "Same ol' Situation" blei eit høgdepunkt for underteikna, som ein mindre opplagt val. Balladestunda var spart til ekstranummeret, og pianoet blei trilla fremst på scena. Trommis-Tommy leverte introen, og "Home Sweet Home" avslutta konserten.

Dei har gjort det meste, og dei drar på åra. Mick Mars ser ut til å trenge både stokk og krykker og Vince Neil orkar framleis ikkje synge alle orda Nikki Sixx stappa inn i tekstane på åttitalet. Men likevel leverer dei. Dette driv dei fordi dei trivast på scena (dollar på bok er vel ikkje ei ulempe, men dette er garantert ikkje einaste motivasjon). Atmosfæren på scena bar heller ikkje preg av alle fortidas konfliktar og slosskampar. Om det er noko form for isfront mellom vokalist og bassist er dette godt skjult. Godt humør og speleglede er uttrykk som i større grad skildra stemninga på scena. At bandet også har fire frontfigurar er også relativt spesielt. Tommy Lee var framme på scenkanten titt og ofte, både for å dele ut Jägermeister og for å rappe med publikum som ekstra-ekstra nummer ("if I say Mötley you say Crüe! Mötley?" "Crüe!")

Om bandet gir ut så mykje nytt materiale er vel noko usikkert, men det ser ikkje ut til at siste Mötley Crüe-konsert er spela enda. Eg har i alle fall ikkje fått nok.