Årets "reunion" - Over the Rainbow

Rainbow er bandet Ritchie Blackmore konstruerte då han var lei av Deep Purple, og det er bandet bak sju flotte studioalbum med kvalitetshardrock, utgjevne mellom 1975 og 1983. Tre ulike vokalistar var innom bandet i denne perioden - Ronnie James Dio, Graham Bonnet og Joe Lynn Turner. Med til historia høyrer også eit enkeltståande album frå 1995, eit takk-og-farvel til hardrock frå Blackmore, før han via livet sitt til kostymeball, renessansemusikk og familiegeskjeften Blackmore's Night.

10 år går etter denne siste krampetrekninga, og akkurat då eg hadde gitt opp å oppleve ei eller anna utgåve av Rainbow live går det opp for Joe Lynn Turner at verda treng Rainbow. Han får ein fiks idè, og tar kontakt med - ikkje Ritchie Blackmore nei, men - Jürgen Blackmore. Og kven er det? Jo, det er sjølvsagt avkommet til Ritchie, som visstnok også kan traktere ein seksstrenger. JR tenner på idèen, og ein turnè med ex-Rainbow-medlemer blir planlagt. Etter ein ringerunde i rockehistoria ender duoen opp med følgande band:

Joe Lynn Turner (Rainbow 1980-1984) - Vokal
Tony Carey (Rainbow 1975-1978) - Keyboards
Bobby Rondinelli (Rainbow 1980-1983) - Trommer
Greg Smith (Rainbow 1994-1997) - Bass
Jürgen "J.R." Blackmore - Gitar

Kan vi kalle bandet Rainbow? Nei, det går ikkje så lenge sjefen sjølv ikkje er med. Ein viss tilknytning til namnet er likevel ønskjeleg, dermed er mellomløysinga eit faktum: "Over the Rainbow".

Russland og diverse stoppestader i Aust-Europa er først ute, og no er gjengen også klare for Sweden Rock Festival i juni. Setlista ser lovande ut, og det blir plukka låtar frå både Dio-, Bonnet-, og Turnerperioden. Låtutvalet er det dermed ingenting å seie på. Med spenning leiter eg opp YouTube-klipp frå dei første konsertane. I Kiev ser det ut til at fleire har vore framme med mobiltelefonane, med vekslande hell. Opptaket nedanfor gjev i alle fall eit generelt inntrykk av kva vi har i vente i Sverige om to månadar.



Som vi ser bruker Joe Lynn samme moves som i 1982, så kan ein diskutere kor sexy det er på menn som er i ferd med å runde 60. Men står ein i passe avstand frå scena kan ein alltids forestille seg at kalenderen seier 1982 for den del. Håret er i alle fall omtrentleg det same. Jürgen B er ein anonym herremann, som står i bakgrunnen og kompar. Vel skal det litt til for å fylle tomrommet etter far, men dette var trasige greier uansett. Står ikkje fyren med sida til publikum og kikkar sjenert bort på bandet sitt? (eller JL Turner sitt om du vil ...) No sprang ikkje akkurat Ritchie B rundt på scena sjølv, men mystikken og arrogansen som gjorde han til den scenepersonlegdomen han var ser ikkje ut til å ha gått i arv i altfor stor grad.

Men skitt au, det blir eit 15-låters sett med Rainbow-hits! Eg trur faktisk eg skal klare å kose meg med "Kill the King" og "Long Live Rock and Roll" og, sjølv om desse definitivt gjer seg best med Dio bak mikrofonen. Ein fin plan, Joe Lynn. Det einaste som kunne toppa dette ville vore eit tilsvarande prosjekt med Ronnie James D. Men det er egentleg ikkje nødvendig i desse dagar når nemnde Dio turnerer med Heaven and Hell. Dessutan ville det ha skurra meir å la Dio synge "I Surrender", "All Night Long", "Since You've Been Gone" og andre Bonnet/Turner-hits enn at Joe Lynn tolkar Dio-era-låtar. Litt av sjarmen med "Over the Rainbow" er no ein gong at ein plukkar hits frå heile Rainbow-historia. Men for all del, Ronnie James, ring gjerne til Ritchie!