Konsert: TNT

Tid: 3.oktober 2008
Stad: Rockefeller, Oslo

Gode gamle TNT har no har no gitt ut like mange album etter 2003 som dei gjorde på heile åttitalet. Folk flest vil vel kjenne igjen fleire låtar frå den sistnemnde perioden, og det er desse som framleis utgjer brorparten av setlista på ein TNT-konsert i 2008. Konserten på Rockefeller var release-konsert for den siste plata ”Atlantis”, så her blei det naturleg nok presentert eit bra knippe låtar frå denne.

”Hello, Hello” opna konserten, og låta har eit godt og fengande refreng. Utover i konserten fulgte tre andre låtar frå det nye albumet, mellom anna ”Tango Girl”, som er eit forsøk på ein metal-tango-crossover. Det fungerer sånn halvvegs dersom ein er snill. Det er alltid artig å sjå sjå TNT, då eg har eit nært og godt forhold til ”Tell no Tales” og ”Intuition”-platene, men dei tre siste platene gjengen har utgitt fortener ikkje å bli representert i altfor stor grad i live samanheng.

I tillegg til, som nemnt, fire låtar frå ”Atlantis” fekk vi høyre dei same låtane vi stort sett får høyre frå TNT live for tida – ”Seven Seas”, ”Listen to Your Heart”, As Far As The Eye Can See”, ”Intuition” og ”Ten Thousand Lovers (In One)”, med meir. ”My Religion”-albumet frå 2003 blei representert med tittelsporet og ”Invisible Noise”. Dette var åttande gongen eg såg TNT på fem år, og eg saknar litt variasjon i setlista. ”Desperate Nights” gjorde nokre gjesteopptredenar på festivalar sommaren ’08, men har visst forsvunne igjen. Spel gjerne fleire låtar frå ”My Religion”, ”Lonely Nights” forsvann til dømes rett ut etter at promoturneen for denne plata var ferdig. Denne skulle ein jo tru hadde hitpotensiale til tusen. Og kutt ut tittelsporet. Låta er kjedeleg, og refrenget høyrest ut som ei bridge. Kva med eit par låtar frå ”Unrealized Fantasies”?

Når dette er sagt, så betyr ikkje det at ikkje konserten var bra, for det var den. Bandet verkar å ha tru på sitt nye materiale, og trivast på scena. Mills syng vesentlege betre enn det Tony Harnell gjorde i tida før han takka for seg og stakk tilbake til New York. Dette betyr jo at ”Everyone’s a Star” kan framførast utan at ein får vondt i halsen av å høyre på.

Publikumsoppmøte var litt slapt, Rockefeller hadde ikkje opna opp øvre avdeling, og engasjementet blant dei som var der var endå slappare. Ikkje akkurat liv og røre framfor scena. Men det er mogeleg bandet har større suksess utanfor landets hovudstad i desse dagar. Noko nytt og hipt representerer dei jo ikkje, men fortsett gjerne med å turnere for min del. Og varier setlista!