Norway Rock Festival 2009 - dag 3

Tid: 11.juli 2009.
Stad: Kvinesdal, Norge.
Program: m.fl. Nightwish, Doro, U.D.O., Sirenia, Sahg, Sister Sin, Valentourettes, m.fl.


Etter eit par dagar med sol og varme kom sjølvsagt regnet på avslutningsdagen. Og det var heller ikkje lite nedbør som fann vegen ned på festivalområdet. Sister Sin var førstebandut, og med rocken kom regnet. Halvvegs ut i konserten fekk vi dermed sjå om dei oppmøtte var imponerte nok til å bli ståande til tross for at fleirtalet på det tidspunktet ikkje var budde på vassdropar. Og det var dei. Noko glissent var det sjølvsagt så tidleg på dag, men dei som var der såg ut til å trivast godt med det dei fekk høyre. Bandet leverte frisk og rett-i-trynet heavy rock med attituden og trøkket til Motörhead saman med vokalen og refrenga til Mötley Crüe. Inspirasjonskildene blei også hedra med kvart sitt covernummer, høvevis ”Make My Day” og ”Live Wire”. Vokalis Liv var høgt og lågt, med eit energinivå som stod i stil med musikken. Ein herlig og forfriskande konsert, med eller utan regn.


Vestlandsbaserte Sahg stod deretter for tur. Mange av notidas hardrock- og metallband har i større eller mindre grad ein dæsj Black Sabbath i seg. Men ikkje alle klarar å utnytte dette samstundes som dei tilfører noko eige på ein like deilig måte som Sahg. Seige riff og dommedagsvokal, saman med ein aning psykedelia gjer ein konsert med Sahg til ein nytelse. Regnet fortsette å lave ned, men no var regnfrakkane og ponchoane funne fram.

Festivalleiinga i Kvinesdal hadde før festivalen vore flinke til å booke gode nordiske hardrock- og metallband. Sirenia var nok eit døme på dette. Gotisk metal har fått etter kvart fått diverse subgenrer og avartar, men det Sirenia representerer sjangeren slik den er på sitt beste slik eg ser det. Isdronning Ailyn stod med si glasklare røst for det meste av vokalen på denne konserten, med enkelte bidrag frå gitarist og låtskrivar Morten Veland. Kombinasjonen av dei to vokalane, stemningsfulle og vakre låtar og det mørke gitar- og synthbakteppet fungerte dermed godt.

Dessverre klarte likevel ikkje bandet å få publikum heilt med seg, og det blei noko tamt etter kvart. Publikumsoppmøtet var også rimeleg slapt, som på dei to foregåande konsertane. Regnet får ta noko av skulda, men desse banda hadde likevel fortent betre.

U.D.O. fungerer framleis, slik hovudpersonen sjølv har sagt, som ein naturleg fortsettelse av Accept etter at herr Dirkschneider forlot bandet midt på åttitalet. Bandet var headliner og drog nok ein god del publikummerar på den første festivalen i Kvinesdal for tre år sidan, og skal faktisk derfor få bittelitt av æra for at festivalen har kunna bli til og vokse slik den har gjort. Vår ven hadde denne gongen, som sist, med seg dei kjente og kjære hitsa frå Accept-åra (”Metal Heart”, ”Balls to the Wall”, ”Princess of the Dawn”), og miksa desse saman med sangar frå U.D.O. som like gjerne kunne vore spela inn av Accept (”They Want War”, ”Man and Machine”, ”Thunderball”, ”Animal House”). Eit herlig sett av klassisk heavy metal slik den blei definert til å vere i stordomstida rundt skiftet mellom 70- og 80-talet. Publikum hadde endeleg funne vegen ut på konsertområdet, og sang med på den eine klassikeren etter den andre (det var sikkert bra oppmøte på Skambankt også, men den konserten holdt eg meg unna då eg rett og slett ikkje liker bandet ...).


Udo Dirkscheider sin retur til det norske sørland blei dermed ein suksess. Som konsertopplevinga vil eg likevel seie at det var vel så kult med Accept-hits over sletta i 2006. Festivalen var splitter ny, bitteliten, og det var nærmast litt eksklusist å ha funne fram til Kvinesdal på kartet. Mørket hadde senka seg, og seint på lørdagskvelden entra hovudpersonen scena i ein lang skinnfrakk, etter at eit tusentals publikummerar nærmast umerkeleg hadde funne vegen den til da nesten-tomme sletta framfor scena. Dette vart ein digresjon, og samanlikninga er sjølvsagt urettferdig. Festivalen har vokst til å bli ein skikkeleg festival på alle måtar, og det må nok også ha vore artig for tyskaren på scena å observere utviklinga, og underhalde 5-6 gongar så mange fans som tre år tidlegare på same stad.

Før konserten med Doro Pesch kom eg opp i ein diskusjon om i kva grad den føreståande konserten ville vere verdt å få med seg. ”Ho har den der ”aaall we aare, all we aaaare, we aaare!” Den er tøff! Men så … ikkje så mykje meir” blei vi vel dels einige om. Og etter konserten står eg egentlig framleis for den konklusjonen. Men sjølv om dei einskilde låtane er intetsigande, var konserten ein av festivalen sine store positive overraskingar! Dama var full av energi, og headbanga meir i løpet av ein tilfeldig valgt låt enn det ein gjennomsnittspublikummer gjorde i løpet av heile konserten. Kvifor Doro var sett opp på konsertprogrammet etter U.D.O. veit eg ikkje, men legg ein utstråling og entusiasme til grunn resulterte rekkefølga definitivt i stigning i programmet. Misforstå meg rett: Udo er ein kul kis med godt grep om publikum. Men han står no berre der da. Uansett blei Doro-konserten ein heavy metal-fest med låtutval frå tida i Warlock på 80-talet, saman med eit lite knippe låtar frå den aller siste plata, som var klar for sal tidlegare i år. Alt var ikkje like fengslande, men det fungerte veldig godt i denne settingen.


Nightwish hadde fått æra av å stå for årets siste konsert på hovudscena i Kvinesdal, og sjølv om ein fann delte meiningar om dette valet på nettet, er bandet uansett eit av notidas mest kjente og populære metalband i heile verda. Ny vokalist har vist seg å ikkje endre på dette faktum i den eine eller andre retningen. Men at bandet er endra med svenske Annette Olzon som sangerske i staden for Tarja Turunen herskar det liten tvil om. Den eine plata bandet har rukke med Olzon på vokal manglar mellom anna naturleg nok den opera-inspirerte vokalen som Tarja var så glad i å vise fram.

Om det var ein del av planen for å markere avstand til den forrige vokalisten eller kva er ikkje godt å vite, men Annette Olzon entra uansett scena i Kvinesdal med nyfarga blondt hår. Uavhengig av tanke bak: Dette var eit merkeleg val. Der Tarja stod for operavokal, mystikk og dramatikk, har vokalstil saman med moves og opptreden i videoar plassert Annette nærmare pop enn metal. Denne hårfargen forsterka berre det inntrykket. Konserten stadfesta også det eg egentlig visste frå før: Nightwish er blitt eit meir ordinært band. Elsk dei eller hat dei, men før byttet av vokalist hadde dei i alle høve eit særpreg. Når det er sagt var ikkje konserten så aller verst. Bandet har holdt på ei stund, og har mange gode låtar å plukke mellom. Gamle traverar som ”Dead to the World” og ”Wishmaster” passa godt saman med nyare val som ”Nemo”, ”Dark Chest of Wonders” og ”Wish I Had an Angel”. Fire av tretten låtar var frå den nyaste plata, så som den i overkant tilgjengeleg ”Amaranth”. Ei halvering av dette talet, i tillegg til å ha framført den fabelaktige ”Ghost Love Score” som stod på setlista tidlegare i år, ville ha gjort konserten enda betre. Ei godkjent avslutning på ein god festival.

Festivalen var likevel ikkje heilt slutt då Nightwish tusla av scena. I ølteltet, - eller på Tjodolf Rock Stage, stod Valentourettes klare med schlägers frå Jokke-katalogen sin. ”En dag”, ”Her kommer vinteren”, ”Øl” og ”Gutta”. Joda, vi har alle høyrt dei, og dei som ikkje var hese frå før, fekk skrike frå seg på denne konserten. Dette var faktisk første gong eg har fått sett denne gjengen, og at dei kan å lage fest er det ikkje tvil om, men så har dei jo også ein takksam oppgåve med det låtutvalet. Eit godt tilbod til dei som ikkje hadde fått nok fest, sjølv om eg trur nok at eg hadde hatt det meir moro med denne gjengen på eit anna tidspunkt utan tre dagar med trasking, regn og teltliv med meir bak meg.

Dermed var også den festivalen slutt. Litt diverse på verfronten, og framleis litt lite tilfredsstillande mattilbod, men ein kjempesuksess med tanke på publikumsoppmøte og det musikalske. Lykke til med neste års festival, folkens! Eg kjem attende.

Norway Rock Festival 2009 - dag 2

Tid: 10.juli 2009.
Stad: Kvinesdal, Norge.
Program: Manowar, Holyhell, Testament, W.A.S.P.,Backyard Babies, m.fl.

I strålande solskin entra Backyard Babies scena halv to på denne festivalfredagen på sørlandet. Bandet var på norgesturnè i februar i år, og er for tida ute med eit sterkt sjølvtitulert album. Etter å ha sett bandet eit par gongar i mindre lokaler såg eg fram til å sjå og høyre BYB frå ei festivalscene. Og den funka som berre det. Gitarist Dregen såg ut til å storkose seg med litt større plass på scena, og showa med Chuck Berry-dans og andre triks. Dei feite riffa og allsangsvenlege låtane tok seg godt ut frå Norway Rock-scena, og eg overhøyrte fleire som var godt nøgd og endatil positivt overraska etter konserten. Etter heftig oppfordring frå vokalist Nicke Borg var det til og med eit mindretal av publikum som heiv seg med på opp-og-ned-hopping på den fengande "Degenerated". Setlista var litt endra sidan februar, men faste innslag som "Brand New Hate", "Everybody Ready", "Minus Celsius" og "Dysfunctional Professional" blei alle framført. Konserten blei også eit friskt pust av meir reinspikka rock n'roll samanlikna med det ellers småtunge heavy metal-dominerte programmet. For min del var dette dermed ein av festivalen sine beste konsertar, men no blir eg da også meir og meir fan av dette bandet, så dette blir vel noko subjektivt tenker eg ...

W.A.S.P. med Blackie Lawless i spissen hadde bytta plass med Testament, og stod dermed klar så tidleg som kvart på seks. Lawless ser ikkje ut til å verte lei av turnèlivet med det første, og ser da også ut til å like seg på scena. Så får ein heller tilgi bassist Mike Duda for at han ser ut til å kjede seg litt undervegs i konserten. Etter høvevis platepromotering og ny-promotering av "The Crimson Idol" frå 1992 dei to foregåande turnèane bandet hadde i Norge, var det igjen ei greatest hits-samling som stod på plakaten i Kvinesdal. Dette var nok også forventa av publikum, så det var neppe nokon som var skuffa etter konserten. "Widowmaker" var det einaste kanskje mindre opplagte valet, og "Take Me Up" frå forrige album blei også framført. Dette er ein kjempelåt, og bandet kunne med fordel plukka med enda fleire låtar frå denne plata. Vidare turte ikkje Blackie å utelate verken "Wild Child", "Chainsaw Charlie", "I Wanna Be Somebody", "L.O.V.E. Machine", "The Idol" eller sistenummeret "Blind in Texas".


Vi fekk også ein intens introduksjon til The Idol, med referansar til idoldyrking og Michael Jackson. "Don't put anybody on the pedestal!" oppfordra han til stor jubel, sjølv om eg skulle likt å sett kor mange blant publikum som kunne oversette dette franske lånordet på sparket ... Bodskapet hans kom nok uansett fram. Litt rampelys kan ein nok uansett mistenke også den godaste Blackie Lawless for å trivast med. Dei siste åra har han i aukande grad nytta både scena, pressekonferansar og nettet til å ytre sterke meiningar om alt frå platebransjen til Irak-krig og seinare Barack Obama. Han blir aldri Bob Dylan, men så lenge engasjementet resulterer i så bra låtar som "Heaven's Hung in Black" frå to år tilbake, er alt godt. At ein frontfigur ikkje ser ut til å mistrivast på scena er jo også alltid ein god ting. Så får ein heller tilgje bassist Mike Duda for å sjå ut til å til tider kjede seg på scena i løpet av konserten.

Ny plate var også på gang fekk vi høyre, og dermed blir det nok ny Norgesturnè frå bandet, som i praksis er Blackie Lawless Band ("The Widowmaker" blei presentert som ein låt "from my second album"...). Dersom den nye plata er like god som den forrige ("Dominator" frå 2006), og Blackie L framleis ikkje plagast av å framføre sine gamle hits, ser vi fram til det med både glede og entusiasme!

Trash-veteranane i Testament stod dermed for tur. Dette bandet har eg aldri hatt det veldig nære forholdet til, men "The Formation of Damnation" frå 2008 imponerte meg nok til å sjekke ut konserten i Kvinesdal. Det blei ei oppleving midt på treet. Testament er veldig gode på tight, groovy og tung thrash metal, og det viste konserten i Kvinesdal til fulle. Framfor scena fekk ein mosh-pit også lov til å eksistere i nokre låtar før vaktene forstod at dette var meir irriterande enn artig for fleirtalet av publikum. Når det gjeld musikken så fenga det ei god stund, men for underteikna framstår bandet som litt vel einsformig. Fett som fy altså; ei stund.

Amerikanske Holyhell var med som "special guests" for Manowar, og hadde dermed fått tre kvarters speletid rett før headlineren. Bandet har sikta seg inn på melodiøs metal med lys kvinnevokal, og går dermed etter kvart i ganske mange sine fotspor. Som oppvarming til The Gods of Metal blei dette også relativt kjedeleg. Pent og pynteleg, melodiøs og til tider fengande, men altså kjedeleg. Kanskje var det bandnamnet som gav bandet idèen om å covre "Holy Diver", men det var uansett ingen god idè. Men. Manowar stod for tur.


At ein gjeng med heavy metal- og festivalfans på sørlandet har klart å få i stand eit arrangement der dei får Manowar som headliner er intet mindre enn imponerande. Det kosta nok nokre kroner, men det medførte verdifull publisitet og ein mengde besøkande frå både inn- og utland. Eit sabla show var varsla på førehand, så forventningane var nok store blandt ganske så mange i publikum.

Så var det spørsmålet om konserten stod til forventningane da. Manowar er eit fenomen, og dei speler rollene sine til fulle slik dei alltid har gjort. Låtane representerer heavy metal i si reinaste form, ubesudla av progressive element, meiningsfulle tekstar eller andre faktorar som ein kunne risikere at skulle ta fokus vekk frå hovudbodskapen. Og som alle veit er bodskapen at heavy metal er meininga med livet, og at ikkje-fans av metal er puddingar. Vi som var på konserten er jo dermed per definisjon sjølvsagt ikkje puddingar, men "true heavy metal warriors", og det er jo ein kompliment å ta med seg! Roperefreng og knyttnevar i vèret, ein eviglang bassolo, og gitarriff tøffare enn toget. Det blei rett og slett riktig så kult.

I tillegg til musikk, bestod konserten av, slik ein Manowar-konsert tydelegvis ofte gjer, av diverse...ja, andre ting. Arrangørkomitèen blei skrytt opp i skyene og fekk kome på scena for å motta hyllest. Det same gjaldt ordføraren i Kvinesdal, som blei presentert som "a true heavy metal mayor". 30-40 dansande ungjenter fekk kome på scena, og ein ivrig publikummer fekk kome på scena for å vise at han ikkje kunne spele gitar. For dette fekk han (u)fortent nok behalde gitaren. Forsåvidt underhaldande, og at arrangørane fortener skryt herskar det ingen tvil om. Men det tok no si tid da. Så kan ein diskutere i det vide og det breie om det heile øydela drivet og dynamikken i konserten. For min del er ein Manowar-konsert uansett eit show, med skodespel og rollefigurar. At den eine og den andre blir dradd opp på scena blei dermed ein meir eller mindre naturleg del av showet. 16 låtar framførte dei likefullt, så i sum blei årets Norway Rock-fredag avslutta med eit både underhaldande og langvarig show.


"Which band do you want to come back next year?!?" blei det ropt frå scena. Svarer var eintydig og runga høgt og tydeleg over sletta. No er det vel verken realistisk eller særleg spennande å ha Manowar på festivalen kvart år, men lista er uansett lagt høgt no, så vi ventar i spenning på kven som skal ta over stafettpinnen til neste år.

Norway Rock Festival 2009 - dag 1

Tid: 9.juli 2009.
Stad: Kvinesdal, Norge.
Program: In Flames, Sonata Arctica, Arch Enemy, Silver, m.m.

Eit stjernelag av heavy metal-heltar, arrangørar som lyttar på innspel frå publikum og som tar arrangørrolla alvorleg, og auka merksemd i pressa. Fjerde runde med Norway Rock Festival (tidlegare Kvinesdal Rock Festival) låg an til å bli eit sjumilssteg mot festivalhimmelen. Og sjølvsagt blei det det.


Opningsdagen på torsdag 9.juli var den einaste dagen med fri aldersgrense, og publikum var dermed delt i to med ei avsperring som gav begge avdelingar god plass. Oppmøte og stemning var god på begge sider, og det første bandet eg følte for å sjekke ut var Arch Enemy. På overflata skiljer dette bandet seg ut av ein årsak; vokalist Angela Gossow er som namnet hintar om, ei kvinne, og ho brøler death metal-vokal på ei vel så kraftfull måte som sine mannlege kolleger. Bandet kan det dei driv med, og Angela er ein god og engasjerande frontfigur som får publikum med seg, men for meg framstår det heile likevel som litt kjedeleg.

Neste band ut var våre finske vodkafans i Sonata Arctica. Etter å ha styrt unna landet vårt dei første åra ar turnèverksemda, har Sonata skjønt at glad-metallen deira har mange fans her. Oslo-besøk tre år på rad, pluss altså ein festival-gig har dermed blitt resultatet av det. Dei to foregåande gangane eg har sett dette bandet har dei levert stemningsfull og melodiøs power metal-hits og sendt meg heim med eit smil om munnen. Dei har da også etter kvart ei rekke gode låtar å velge mellom, og har gjort det til ein vane å veksle ein del på setlista. Godlåtar som ”The Cage” og ”Victorias Secret” var dermed utelatt denne kvelden, men ”Replica” var henta inn igjen. Denne blei ein høgdepunkt på konserten. Balladen ”Draw Me” derimot fungerte ikkje live, og blei dørgande kjedeleg. ”8th Commandment” blei for reindyrka power metal utan spenningsmoment eller melodi. ”Don’t Say a Word” var sistenummeret, og er etter min smak ein middels-pluss Sonata-låt. ”Caleb” frå det siste albumet er faktisk hakket betre.


Totalt sett blei konserten litt svekka av ei litt slapp setliste. Det såg likevel ut til at mange, spesielt på U-18-avdelinga koste seg, men personleg har eg hatt betre opplevingar med dette bandet.


Svenske In Flames var henta inn som torsdags-headliner, og lysshow og pyro til X hundre tusen kroner var varsla. Som nemnt i eit anna innlegg her, blir nok dette aldri blant mine favorittband, men denne kvelden var eg innstilt på å sjekke ut showet deira. Og snakk om å bli positivt overraska! Eg kjenner ikkje låtmaterialet og kan ikkje vise til enkeltlåtar, men settet totalt sett var spekka av melodiøs metal av beste sort. Growle-vokalen kan vere ein terskel for ikkje-fans av death metal-sjangeren, og er det dels for min del. Men live blei ikkje denne det mest markante for lydbiletet, noko som for min del blei ein fordel for totalopplevinga. Storskjermane og og lerretet bak bandet blei utnytta til fulle, mellom anna til lyseffektar og skinnande silhuettar av bandmedlemene. Store mengder pyro blei fyrt av omtrent gjennom heile konserten. Og publikum var sjølvsagt storfornøgd. Dette bandet gir fansen eit show. All ære til dei for det. Eg skal no gi dette bandet ein sjanse til, utan eg egentlig trur at så veldig mange In Flames-låtar kjem til topps på playlista mi. Men som liveband var dei gode. Veldig gode.


Sørlandske Silver avslutta torsdagen, med nachspiel-konsert i ølteltet. Energisk glam-punk-hardrock var det vi fekk servert, og det med ein av dei kanskje tre mest energiske frontfigurane på årets festival. I mangel på bombene og granatane som In Flames nettopp hadde fyrt av, rava vår helt febrilsk rundtomkring, og dekka kvar einaste kvadratcentimeter av den vesle scena i løpet av konserten. Mykje energi, brukbart trøkk, men ikkje nok til å løfte taket heilt.


Totalt sett ein opningsdag på det jevne med andre ord, med In Flames som eit høgdepunkt. Festivalleiinga skal likevel ha skryt for eit godt og gjennomtenkt program på den eine dagen då også den yngre garde av rockefans fekk delta på moroa.